Triduum Paschalne
Wielki Czwartek Wieczerzy Pańskiej
Katechizm Kościoła Katolickiego
tak oto streszcza wydarzenia Wielkiego Czwartku:
„Chrystus umiłowawszy
swoich, do końca ich umiłował. Wiedząc, że nadeszła godzina przejścia z tego
świata do Ojca, podczas wieczerzy umył uczniom nogi i dał im przykazanie
miłości (J 13,1-17). Zostawiając im dowód tej miłości, nie chcąc oddalić się
nigdy od swoich oraz czyniąc ich uczestnikami swojej Paschy, Jezus ustanowił
Eucharystię jako pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania, którą polecił Apostołom
celebrować aż do swego powtórnego przyjścia. "Ustanowił ich wówczas
kapłanami Nowego Przymierza"” (KKK 1337)
Ustanowienie w Wielki Czwartek
Eucharystii i Sakramentu Kapłaństwa dla sprawowania Eucharystii stanowi największy
i najważniejszy dar jaki Chrystus mógł pozostawić swojemu Kościołowi.
Nie ma większego daru, nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie większej miłości
ponad Miłość Boga, Który sam siebie daje na pokarm, a dla zapewnienia że Pokarm
ten będzie stale osiągalny ustanawia Sakrament Kapłaństwa.
Scott Hahn, jeden z nawróconych
na katolicyzm teologów protestanckich mówi: „kiedy spożywasz jedzenie ono
staje się częścią twojego ciała, ono buduje twoje ciało. Ale kiedy spożywasz
Eucharystię, to nie Ona staje się częścią ciebie, ale to ty, stajesz się tym,
co spożywasz, ty stajesz się Ciałem Chrystusa, czyli Kościołem.” Czy
naprawdę potrafimy sobie uświadomić, co Chrystus dla nas uczynił dając nam
Eucharystię i Kapłaństwo?
Przez Eucharystię sprawowaną w
Wielki Czwartek Chrystus włącza nas w sposób bezkrwawy w to, co dokonało się w
sposób krwawy w Wielki Piątek w czasie męki i śmierci. Chrystus włącza nas w
swoją odwieczną Ofiarę – Dziękczynienie jakie On sam składa Ojcu
Przedwiecznemu. Tego się nie da zrozumieć naszym ludzkim rozumem. Nigdy nie
będziemy zdolni do końca zrozumieć tego, co uczynił i co nadal czyni Chrystus w
Sakramencie Eucharystii, w Której uczestniczymy. Nigdy też nie zrozumiemy i nie
pojmiemy tajemnicy sakramentu Kapłaństwa, przez które Jezus staje się obecny na
ołtarzu. Przez sakrament kapłaństwa Bóg dokonuje największego cudu
w czasie każdej Mszy świętej. Nigdy i nigdzie nie znajdziemy większego cudu
ponad cud Eucharystii uobecniającej Chrystusa w czasie każdej Mszy św.
I to dokonuje się w każdym kościele
i za każdym razem kiedy kapłan wypowiada słowa konsekracji: „bierzcie i
jedzcie z tego wszyscy, to jest Ciało moje.” Ale to nie kapłan swoją
mocą dokonuje tego cudu, to nie ksiądz mocą swojego autorytetu dokonuje
przeistoczenia chleba w Ciało Pańskie i wina w Krew Przenajświętszą ... Żaden
człowiek nie ma takiej mocy. Tego dokonuje sam Bóg, Jezus Chrystus, Który
nakazał „To czyńcie na moją pamiątkę”. Kapłan działający „in
persona Christi” wypowiadając słowa konsekracji dokonuje faktycznego
przeistoczenia „rzeczy” (chleba i wina) w OSOBĘ JEZUSA CHRYSTUSA.
Być może dlatego właśnie
Kościół od początku z taką stanowczością bronił prawdy o Eucharystii i o
kapłaństwie. I być może dlatego prawda o Eucharystii jest tak bardzo atakowana
od czasów reformacji a i kapłaństwo jest w ustawicznym zagrożeniu. Diabłu nie
może się podobać ani jedno, ani drugie i dlatego zwalcza wszelkimi możliwymi
sposobami i środkami prawdę o realnej
obecności Chrystusa w Eucharystii i tak bardzo atakuje (szczególnie ostatnimi
czasy) kapłaństwo, próbując je ośmieszyć zdyskredytować, zanegować, zohydzić
przez bolesne i skandaliczne upadki słabych kapłanów.
św. Jan Maria Vianney
powiedział: „Gdyby dobrze zrozumiano, kim jest kapłan na ziemi, można by
umrzeć nie z przerażenia, lecz z miłości. Kapłaństwo to miłość Serca
Jezusowego.”
W Roku Kapłańskim, ogłoszonym
przez Papieża Benedykta i w Dniu Kapłańskim, jakim na pewno jest Wielki
Czwartek -próbując sobie uświadomić jak wielki dar otrzymaliśmy w Eucharystii-
módlmy się za kapłanów i o świętych kapłanów, aby nigdy nie zabrakło tych, którym Chrystus
powierzył sprawowanie największego cudu, CUDU EUCHARYSTII.
Wielki
Piątek Męki Pańskiej
Bóg będąc Czystym Aktem
Istnienia stworzył świat bez wysiłku, stwarza go ustawicznie powołując go do
istnienia i podtrzymując go w istnieniu, ale aby ten świat po grzechu
pierworodnym odnowić, sam Bóg musiał się poddać skutkom grzechu; cierpieniu i
śmierci. „Oto czynię wszystko nowe” przez moje cierpienie i śmierć.
Czy Bóg
musiał cierpieć i umrzeć na krzyżu? W pewnym sensie musiał. Dając człowiekowi
wolną wolę sam poddał się skutkom tego faktu, sam się ograniczył. Chcąc
naprawić to co grzech zniszczył zrobił to właśnie przez przyjęcie na siebie
skutków grzechu. To źle wykorzystana wolna wola człowieka „zmusiła Boga” do
przyjęcia cierpienia i śmierci.
Oglądając
kilka lat temu po raz pierwszy „Pasję” Mela Gibsona, pamiętam szczególnie taką
oto scenę; Jezus upada po raz kolejny pod krzyżem i wtedy podchodzi do Niego
Jego Matka. Bez słów, samym tylko wzrokiem zadaje pytanie: „co to wszystko
znaczy, po co to wszystko, dlaczego?” I Jezus zakrwawiony, zmaltretowany,
leżący pod krzyżem odpowiada mocnym, stanowczym głosem: „oto czynię wszystko
nowe”.
Tak,
dla naszego zbawienia, dla odnowienia swojego stworzenia Bóg „musiał” się
wcielić i umrzeć w taki właśnie sposób.
Kiedy
na początku Bóg stworzył świat, dokonał tego mocą swojego stwórczego Słowa.
„Na początku było
Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko
przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało.”
(J 1:1-3)
Pierwotne
stworzenie dokonało się mocą Słowa, ale i nowe stworzenie, odtworzenie
pierwotnej świętości stworzenia dokonało się także mocą Słowa Wcielonego,
właśnie poprzez wcielenie i mękę Syna Bożego. Słowo Boże stworzyło świat, Słowo
Boże stwarza go na nowo przez swoją Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie.
Wielki
Piątek jest więc największym dniem w historii ludzkości, jest dniem nowego
stworzenia, stworzenia na nowo, nowej ziemi i nowego nieba, o których
Apokalipsa mówi:
„I
ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia
przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte - Jeruzalem Nowe ujrzałem
zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla
swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z
ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi.
I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni
krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły. I rzekł
Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe.” (Ap 21:1-5)
Wielka Sobota – Wigilia Paschalna - Ogień, woda, światło, śmierć i
życie - nowe stworzenie
Wielka Sobota, to trzeci dzień świętego Triduum
Paschalnego, który poprzez nocne czuwanie i Wigilię Paschalną przechodzi w
radosną Niedzielę Zmartwychwstania. Wczujmy się na chwilę w jej klimat i
nastrój.
Najpierw w tym dniu mamy radosną i podniosłą ciszę jakby w
oczekiwaniu czegoś niezwykłego, czegoś nadzwyczajnego. Później, wieczorem, a
raczej w nocy uczestniczymy w uroczystej celebracji Wigilii Paschalnej, która
poprzez znaki i symbole ognia, wody i światła prowadzi nas ku głębokiej
prawdzie o zwycięstwie dobra nad złem, o śmierci i zmartwychwstaniu, o
stworzeniu na nowo tego, co Bóg dokonał u początków. Liturgia dzisiejszej
Wigilii Paschalnej obfitująca w przebogatą symbolikę prowadzi nas ostatecznie
ku prawdzie o Zmartwychwstaniu i zwycięstwie życia nad śmiercią. Poświęcenie
ognia i Paschału które otwierają liturgię Wigilii Paschalnej przypominają nam o
Chrystusie, „Który jest światłem na oświecenie Pogan”, Który przyszedł na
świat, aby „oświecić każdego człowieka”.
Liturgia Słowa Wigilii Paschalnej z jej przepięknymi
ośmioma czytaniami przeplatanymi śpiewem psalmów otwiera przed nami skarbiec
Pisma Świętego. Jest to czas głębokiej i podniosłej medytacji i refleksji
zaczynającej się rozważaniem początków świata, początków ludzkości, upadku
człowieka, pierwszego przymierza z Abrahamem, drugiego przymierza z Mojżeszem i
wyjścia Izraelitów z Egiptu. Ta refleksja prowadzi nas poprzez mesjańskie
zapowiedzi proroka Izajasza, Barucha i Ezechiela do listu św. Pawła do Rzymian,
w którym autor z całą mocą porównuje Sakrament Chrztu do Śmierci i
Zmartwychwstania Chrystusa.
Siedem czytań z Starego
Testamentu i dwa czytania z Nowego Testamentu to jakby historia ludzkości od
momentu stworzenia do owego kulminacyjnego punktu, kiedy Bóg czyni Nowe Niebo i
Nową Ziemię w Chrystusie. Po stworzeniu Bóg widział, że wszystko co uczynił
było bardzo dobre. Niestety nie widział -i chyba do dzisiaj nie widzi- tego
człowiek.
A w końcu Ewangelia obwieszcza nam radosną nowinę o
Zmartwychwstaniu Pana. Te rozważania prowadzące
nas poprzez wieki mają na celu ukazać właśnie fakt, że oto Jezus poprzez
swoją Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie dokonuje nowego stworzenia. Aby jednak w tym
Nowym Stworzeniu uczestniczyć trzeba nam się w to nowe stworzenie przyoblec.
Dlatego trzeba było całej
historii ludzkości, aby to, co było dobre zostało ostatecznie odrestaurowane,
aby całemu stworzeniu została przywrócona pierwotna dobroć. Dokonał tego
Chrystus właśnie przez swoją Mękę Śmierć i Zmartwychwstanie. Jest tylko jeszcze
jeden, malutki szczegół: trzeba abym ja sam w to nowe stworzenie się
przyoblekł. Trzeba abym dojrzał i rozpoznał, zaakceptował i uznał
wszystkie wysiłki Boga. Inaczej -dla mnie- cały ten trud nowego stworzenia będzie
bezużyteczny. To przyobleczenie się w nowego człowieka dokonuje się w
Sakramencie Chrztu, który dzisiaj, w Wielką Sobotę jest sprawowany w sposób
szczególnie uroczysty.
Uczestnicząc w tej podniosłej i
pięknej liturgii, odnawiając nasze przyrzeczenia chrzcielne nie zapominajmy o
tym co mówi św. Paweł : "Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla
grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie." Niewielki
krok, który został do zrobienia należy już tylko do mnie. Wszystko inne uczynił
Bóg. Czy jestem w stanie zrobić ten jeden, jedyny, malutki krok w kierunku
Boga?
