"Mów do ludzkich sumień"

Ks. Kazimierz Kubat SDS, "Mów do ludzkich sumień", Nowy Targ 2019

Doskonały, niekonwencjonalny prezent na Boże Narodzenie czy Nowy Rok dla osób dorosłych, szczególnie tych, którzy nie mają za bardzo czasu na czytanie dłuższych rozważań.

Niniejszym pragnę Cię zaprosić do niezwykłej podróży. Podróży w głąb Twojego sumienia.

Książka "Mów do ludzkich sumień" jest zbiorem krótszych i dłuższych, refleksji, cytatów, przemyśleń i komentarzy ujętym w formie kalendarza. Każdy dzień roku przynosi jakąś inną; czasami wyzywającą lub drażniącą myśl, pytanie, komentarz, refleksję. Książka podzielona jest na 12 rozdziałów - 12 miesięcy roku. Pod koniec każdego rozdziału znajduje się miejsce na notatki. Spis treści na początku książki pokazuje tylko 12 miesięcy (12 rozdziałów). Spis treści na końcu książki pokazuje wszystkie, codzienne wpisy, na każdy dzień całego roku. Do książki dołączony jest również Alfabetyczny spis tematów zawartych w książce. To ułatwia powrót do jakiegoś wątku i ponowne odnalezienie wpisu. Może ona służyć jaka osobista pomoc i inspiracja na każdy dzień roku. Może także służyć jako pomoc homiletyczna dla księży, będąc zbiorem interesujących komentarzy, refleksji i przemyśleń, które można wykorzystać w kazaniach i homiliach.

Jest to wybór z kilkuset stron notatek i zapisków robionych w ciągu ponad 30 lat.

Żyjemy w epoce coraz trudniejszych w leczeniu chorób. Jedną z nich – chyba najgroźniejszą – jest choroba sumienia. Sumienie, to najbardziej delikatny instrument w jaki Pan Bóg wyposażył każdego z nas. Mówiąc inaczej, sumienie to głos samego Stwórcy obecny w mojej duszy. Mogę to sumienie zagłuszać, mogę go tępić, mogę go nie słuchać, ale ono i tak będzie obecne we mnie, i będzie mi mówić co jest dobre, a co złe. Wystarczy tylko słuchać głosu swojego sumienia, a ono doprowadzi mnie do zbawienia. Ale też, trzeba słuchać głosu swojego sumienia, a nie tego co, mnie się wydaje, że jest moim sumieniem.

Już Sokrates powiedział:

W tej książce zapraszam właśnie, do wejścia w sumienie, aby go uzdrowić i samemu wyjść z tej podróży odnowionym.

Już okładka książki oddaje tę właśnie ideę; uzdrawiającej podróży w głąb własnego sumienia.

Zapraszam więc na stronę:

https://sites.google.com/view/sumienie/home, gdzie możesz złożyć zamówienie. Po złożeniu zamówienia skontaktuję się z Tobą i prześlę książkę na wskazany adres.

Z poważaniem autor

XXX Niedziela w ciągu roku – C

Syr 35,12-18

Ponieważ Pan jest Sędzią, który nie ma względu na osoby. Nie będzie miał On względu na osobę przeciw biednemu, owszem, wysłucha prośby pokrzywdzonego. Nie lekceważy błagania sieroty i wdowy, kiedy się skarży. Kto służy Bogu, z upodobaniem będzie przyjęty, a błaganie jego dosięgnie obłoków. Modlitwa biednego przeniknie obłoki i nie ustanie, aż dojdzie do celu. Nie odstąpi ona, aż wejrzy Najwyższy i ujmie się za sprawiedliwymi, i wyda słuszny wyrok.

2Tm 4,6-9.16-18

Albowiem krew moja już ma być wylana na ofiarę, a chwila mojej rozłąki nadeszła. W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkich, którzy umiłowali pojawienie się Jego. Pośpiesz się, by przybyć do mnie szybko. W pierwszej mojej obronie nikt przy mnie nie stanął, ale mię wszyscy opuścili: niech im to nie będzie policzone! Natomiast Pan stanął przy mnie i wzmocnił mię, żeby się przeze mnie dopełniło głoszenie /Ewangelii/ i żeby wszystkie narody /je/ posłyszały; wyrwany też zostałem z paszczy lwa. Wyrwie mię Pan od wszelkiego złego czynu i wybawi mię, przyjmując do swego królestwa niebieskiego; Jemu chwała na wieki wieków! Amen.

Łk 18,9-14

Powiedział też do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść:

Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam. Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: Boże, miej litość dla mnie, grzesznika. Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.

Za kogo się uważam?

"Boże dziękuję Ci, że nie jestem jak inni; oszuści, prostytutki, zdziercy, złodzieje, żebracy, nieudacznicy, lenie, nieroby, rozwodnicy. Poszczę, chodzę regularnie do kościoła, modlę się i daję jałmużnę ..." Jestem sprawiedliwy i uczciwy, nikogo nie krzywdzę i nikomu nie szkodzę (naprawdę nikomu?), jestem prawie doskonały i ... tak na dobrą sprawę ... nie potrzebuję Panie Twojej pomocy i Twoja śmierć na krzyżu nic mi nie daje ... Sam sobie radzę w życiu i sam potrafię się zbawić.

Takie jest rozumowanie wielu spośród nas. Modlę się za grzeszników „szczególnie tych, którzy najbardziej potrzebują Miłosierdzia Bożego”, ale to nigdy nie jestem ja sam. To są zawsze „ci inni”. To oni są grzeszni, to oni się w życiu pogubili, to oni potrzebują miłosierdzia, to oni ... oszuści, złodzieje, cudzołożnicy, zdziercy, pijacy, panny z dzieckiem, ladacznice, narkomani ... to oni ... A ja cóż mam sobie do zarzucenie? Najwyżej „paciorka nie odmówię”, albo „może czasami coś niepotrzebnego powiem”. I to wszystko, co mogę sobie zarzucić ... Jak ten obłudny faryzeusz!! A czy tak jest naprawdę, czy ja aby nie jestem ślepy?!?!

"Boże, miej litość dla mnie grzesznika", bo "czymże jestem przed Twoim obliczem? Prochem i niczem!" I bez Ciebie nic nie potrafię zrobić i rzeczywiście niczym jestem i nędzą ...

Dwie modlitwy, dwie postawy, dwie mentalności ... Z którą z nich ja sam się utożsamiam? Czy w moim stosunku do Boga i do ludzi nie wynoszę się za bardzo i nie jestem zbyt dumny nawet z mojej pokory!? Bo można tak daleko zajść, że nawet pokora będzie dla mnie powodem do pychy, zarozumiałości i wynoszenia się nad innych!

Tomasz Meron w swojej książce „Siedmiopiętrowa góra” pisze:

"Bezwzględne wykluczenie z naszych modlitw wszelkich próśb dotyczących naszych osobistych potrzeb jest rodzajem pychy - bo jest to tylko jedna więcej subtelna próba ustawienia się na tym samym planie co Bóg i postępowania jak gdybyśmy nie mieli potrzeb, jak gdybyśmy nie byli stworzeniami zależnymi od Niego ..."

Jest to ten rodzaj subtelnej pychy, który najtrudniej jest rozpoznać i zdemaskować. Niby się uniżam, niby jestem taki pokorny, że nawet stale modłę się tylko za innych, a jednocześnie nad tych innych się wywyższam.

"Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża (nie poniża ! ale uniża) będzie wywyższony". Nie musisz się poniżać. Nie szukaj tylko stale siebie i nie podkreślaj na każdym kroku Twojej osoby, Twoich zasług, Twojej mądrości, Twojego sprytu, Twojej zaradności, Twoich (nawet) dobrych czynów. Bądź po prostu pokorny. I miej miłosierdzie dla biedniejszych od Ciebie, bo „Modlitwa biednego przeniknie obłoki” Nie myśl więc tylko ustawicznie o sobie samym i nie szukaj stale zysku i lepszej pozycji dla siebie.

Moje wieczne i ustawicznie powtarzane "ja, Ja, JA, ja ..."

to dobry materiał na jajecznicę,

ale nie na chrześcijanina i ucznia Chrystusa.

=========================

Lub w kościołach w których nie obchodzi się rocznicy poświęcenia kościoła własnego

Czytania: Jr 31, 7-9; PS 126; Hbr 5, 1-6; Mk 10,46-52

30 NIEDZIELA OKRESU ZWYKŁEGO – C

Uzdrowienie niewidomego ...

Czytając dzisiejszą Ewangelię warto zauważyć kilka -pozornie drobnych- szczegółów:

pierwszy - niewidomy żebrak Bartymeusz słysząc że nieopodal przechodzi Jezus zaczyna wołać, błagać i prosić. Co więcej jest w tym bardzo uparty, bo nie zniechęcają go napominania i karcenie innych.

drugi – to reakcja Jezus na wołanie żebraka. Jezus nie mija go obojętnie, nie lekceważy jego wołania, tylko każe mu przyjść do siebie.

trzeci – Bartymeusz natychmiast zrzuca z siebie żebraczy płaszcz, zrywa się i idzie do Jezusa.

I czwarty – to powtarzane wielokrotnie przez Jezusa słowa: "Twoja wiara cię uzdrowiła".

Warto te kilka szczegółów odnieść do naszej egzystencjalnej sytuacji. Warto abyśmy zobaczyli siebie w podobnej sytuacji i odnaleźli dla siebie wskazówki.

Czyż nie jesteśmy bardzo często podobni do niewidomego żebraka Bartymeusza? Czyż nie jesteśmy ślepi i niejednokrotnie bez jakiejkolwiek perspektywy? Czy nie wydaje nam się, że życie się nam pokiereszowało i nie ma dla nas żadnej szansy na naprawę? Wtedy właśnie trzeba nam wołać do Jezusa z całych sił i natarczywie: "Jezusie, Synu Boży, ulituj się nade mną!" W takich właśnie –pozornie beznadziejnych- sytuacjach musimy sobie przypomnieć, że jest Ktoś, Kto może nam pomóc, kto nas nie odrzuci, Kto nas nie zlekceważy, Kto nas nie minie obojętnie. Często o tym zapominamy i próbujemy radzić sobie sami i ?? ... tak niewiele z tego wychodzi.

Trzeba jednak uświadomić sobie i to, że muszę zrzucić z siebie "żebraczy płaszcz" moich grzechów i złych przyzwyczajeń, moich nałogów i ułomności. Ale także muszę przyjść do Jezusa, muszę podjąć ten wysiłek nawet po omacku, jak niewidomy Bartymeusz. Nie mogę pozostawać w swojej dotychczasowej sytuacji i oczekiwać, że Bóg dokona cudu wbrew mojej woli, że przymusi mnie do czegoś, czego sam zrobić ani zmienić nie chcę. Bóg będąc Ojcem, Który dał nam wolność wyboru nie może nam jej nigdy odebrać, nawet jeśli widzi, że uparcie tkwimy w naszych grzechach. On może tylko czekać, że przyjdziemy do Niego jak Bartymeusz, jak marnotrawny syn.

I po trzecie, aby być uzdrowionym i oczyszczonym nie mogę zapomnieć o koniecznym, nieodzownym elemencie, o zaufaniu Jezusowi. Tylko wiara szczera, głęboka i bezgraniczna, tylko zaufanie Bogu może mnie uzdrowić. Tylko jeśli wierzę usłyszę słowa: "Idź, twoja wiara cię uzdrowiła".

Często jednak się zdarza, że oczekuję od Boga cudu, a jednocześnie z mojej strony nie robię nic, albo niewiele, aby tego cudu doświadczyć, aby być uzdrowionym. Czasami jest i tak, że będąc chory i ślepy udaję, że wszystko jest w porządku, że nie mam potrzeby nic w życiu zmieniać i niczego "zrzucać", niczego od siebie wymagać. Nie chcę podejść do Jezusa, nie chcę poddać Jego uzdrawiającej mocy moich ran, udając, że ich nie ma, że same się zagoją, że wszystko samo się poukłada. Taka postawa pogłębia tylko moją ślepotę i czyni ją coraz bardziej nieuleczalną. Takie udawanie, a czasami nawet butne i zarozumiałe odrzucanie możliwości uleczenia, zaskorupia mnie i zaślepia w mojej pysze i powoduje że uzdrowienie staje się praktycznie niemożliwe.

Niestety nasza obecna cywilizacja sprzyja takim właśnie postawom. Jesteśmy zadufani, bo wydaje nam się, że coraz więcej zależy od nas, że sukcesy w dziedzinie technologii czynią nas prawie bogami. Pogoń za sukcesem, konformizm, permisywistyczne nastawienie do życia, szukanie przyjemności i wygody za wszelką cenę, odrzucanie wszelkich ograniczeń, negowanie istnienia ostatecznej i niepodważalnej prawdy ... to wszystko powoduje, że gubimy się i stajemy się coraz bardziej ślepi na wartości moralne czy etyczne. Czasami, bo tak wygodniej, czasami, bo to się bardziej opłaca, a czasami dlatego, że trzeba by było iść pod prąd współczesnym modom, że trzeba by się było wychylić.

I tak brniemy coraz głębiej w naszym zagubieniu i dezorientacji, choroba staje się coraz bardziej poważna a jednocześnie my sami nie chcemy jej dostrzec, przyznać się do jej istnienia, ani tym bardziej poddać jej leczącemu dotknięciu Chrystusa. Jest nam z tym czasami niewygodnie, pojawiają się wyrzuty sumienia, ale nadal udajemy, że wszystko jest w porządku, że jesteśmy panami naszego życia, że nad wszystkim panujemy i że wszystko jest pod kontrolą.

Bóg jednak z nas nie rezygnuje i próbuje ustawicznie sprowadzić nas do siebie. Bardzo łagodnie i po ojcowsku upomina, przypomina, podpowiada ale w końcu -widząc że jesteśmy uparci i zasklepieni- czasami dopuszcza krach, nieszczęście, poważniejszą biedę. I wtedy nie rozumiemy skąd, dlaczego, po co? A przecież w ten sposób Bóg chce nas uchronić przed największym nieszczęściem, przed potępieniem na wieczność.

Ślepota bowiem, to nic innego jak grzech, który nas zaślepia. A grzech to nic innego jak świadome i egoistyczne powiedzenie Bogu: „nie potrzebuję Cię, jestem samowystarczalny i wiem najlepiej co jest dla mnie dobre, a Ty nie będziesz mi dyktował co mam robić, a czego nie robić”. To właśnie powoduje smutek Boga – Ojca, Który widzi, że się od Niego oddalam i wie, że istnieć bez Niego nie mogę, a jednocześnie widzi, że istnieć w Nim i przy Nim nie chcę. A ja oddalając się od Boga – Ojca i Stworzyciela nie tylko Go lekceważę, ale stwarzam sam dla siebie piekło. A piekło to właśnie istnienie bez Boga i bez miłości, wśród podobnych do mnie egoistów, cyników i samolubów. Jak można istnieć z dala od Źródła wszelkiego istnienia? I przed tym Bóg pragnie mnie uchronić, przed ostateczną ślepotą i życiem w wiecznej ciemności.

Dlatego wołaj do Jezusa: "Jezusie, Synu Boży, ulituj się nade mną!" dopóki ie jest jeszcze za późno.

XXIX Niedziela w ciągu roku – C

Wj 17,8-13

Amalekici przybyli, aby walczyć z Izraelitami w Refidim. Mojżesz powiedział wtedy do Jozuego: Wybierz sobie mężów i wyruszysz z nimi na walkę z Amalekitami. Ja jutro stanę na szczycie góry z laską Boga w ręku. Jozue spełnił polecenie Mojżesza i wyruszył do walki z Amalekitami. Mojżesz, Aaron i Chur wyszli na szczyt góry. Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. I tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza.

2Tm 3,14-4:2

Ty natomiast trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci zawierzono, bo wiesz, od kogo się nauczyłeś. Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie. Wszelkie Pismo od Boga natchnione /jest/ i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości - aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu. Zaklinam cię wobec Boga i Chrystusa Jezusa, który będzie sądził żywych i umarłych, i na Jego pojawienie się, i na Jego królestwo: głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, /w razie potrzeby/ wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz.

Łk 18,1-8

Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać: W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi. W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: Obroń mnie przed moim przeciwnikiem. Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie. I Pan dodał: Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi. A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?

Kto puka temu otworzą ...

Zdawać by się mogło, że nasze modlitwy nie są wysłuchiwane, że nasz prośby to, „jak grochem o ścianę” milczenia ze strony Boga. A czy nie jest raczej tak, że modląc się nie wierzymy, że prośby nasze będą wysłuchane, albo tak, że prosząc nie dodajemy "nie moja, ale Twoja wola"? Albo może, tak bardzo jesteśmy przywiązani do naszej prośby, że nie zauważamy, że Bóg już wysłuchał naszych próśb lepiej i dał nam o wiele więcej niż myśmy Go prosili? Modlitwa wstawiennicza, modlitwa prośby, to nie tylko wyliczanie potrzeb i oczekiwań, ale także uświadomienie sobie, że ja sam mogę i powinienem coś zrobić, że oto wiele leży w zasięgu moich możliwości, że potrzeba tylko odrobiny wysiłku i dobrej woli. A może jest i tak, że ja modlę się i proszę, ale sam jestem głuchy na prośby innych?

Modlimy się w codziennym "Ojcze nasz": "i odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy...” a czy nie można by dorzucić i takiego wezwania, "wysłuchaj naszych próśb i modlitw, tak jak i my wysłuchujemy..."

Przypowieść Jezusa z dzisiejszej Ewangelii, to nie tylko przypowieść o natrętnej kobiecie, ale także o egoistycznym i głuchym człowieku, który dopiero pod presją uporu i natręctwa spełnia swój obowiązek sędziego.

Jak traktuję swoje dzieci, żonę, swoich najbliższych, krewnych, swoich podwładnych, penitentów i interesantów, którzy przychodzą do mnie z różnymi prośbami? Czy sam prosząc nie jestem głuchy na prośby innych? Czy nie daję się prosić zbyt długo, czy nie zbywam ich próśb lekceważącym wzruszeniem ramion? Rachunek sumienia w tym względzie wiele może mi pomóc i otworzyć moje oczy.

Naucz mnie Panie, jak -prosząc o Twoją pomoc- nie być głuchym na prośby innych.

XXVIII Niedziela w ciągu roku – C

2Krl 5,14-17

Odszedł więc Naaman i zanurzył się siedem razy w Jordanie, według słowa męża Bożego, a ciało jego na powrót stało się jak ciało małego dziecka i został oczyszczony. Wtedy wrócił do męża Bożego z całym orszakiem, wszedł i stanął przed nim, mówiąc: Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem! A teraz zechciej przyjąć dar wdzięczności od twego sługi! On zaś odpowiedział: Na życie Pana, przed którego obliczem stoję – nie wezmę! Tamten nalegał na niego, aby przyjął, lecz on odmówił. Wtedy Naaman rzekł: Jeśli już nie chcesz, to niechże dadzą twemu słudze tyle ziemi, ile para mułów unieść może, ponieważ odtąd twój sługa nie będzie składał ofiary całopalnej ani ofiary krwawej innym bogom, jak tylko Panu.

2Tm 2,8-13

Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida! On według Ewangelii mojej powstał z martwych. Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo skrępowaniu. Dlatego znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie razem z wieczną chwałą. Nauka to zasługująca na wiarę: Jeżeliśmy bowiem z Nim współumarli, wespół z Nim i żyć będziemy. Jeśli trwamy w cierpliwości, wespół z Nim też królować będziemy. Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego.

Łk 17,11-19

Zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami. Na ich widok rzekł do nich: Idźcie, pokażcie się kapłanom. A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec. Do niego zaś rzekł: Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła.

Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami ...

Syryjski wódz Naaman chciał i umiał okazać wdzięczność za uzdrowienie. Niewierny i pogardzany przez prawowiernych Żydów, trędowaty Samarytanin także wiedział, co to jest wdzięczność. Ale, czy ja wiem, co to jest wdzięczność? Jakże często wołam o pomoc? Jakże często się jej domagam, a nawet żądam ... ale zwrotu "dziękuję bardzo" nie ma w moim słowniku.

Albo z innej strony

... co dobrego zrobiłeś?

Jezus nie był obojętny na wołanie i potrzebę, na biedę drugiego człowieka. Nie był głuchy, nie udawał, że nie słyszy, nie widzi, nie ma czasu ... Nikomu, kto prosił, kto był w potrzebie, kto był w niedostatku nie odmawiał, nie lekceważył, nie przechodził obok ... A ja? Czy widzę, czy słyszę, czy zauważam? Czy też udaję, że nie ma sprawy, że nie mam czasu, że jestem zajęty ... A może nawet do głowy mi nie przyjdzie, że mogę, że leży to w zasięgu moich możliwości ...? Może nawet nie pomyślę o tym, że mógłbym pomóc? Jeden z moich znajomych widząc kiedyś człowieka w potrzebie zareagował w bardzo "modny" sposób, mówiąc cynicznie i "żartobliwie": "Nie mój cyrk, nie moje małpy". I był bardzo zadowolony z użytego wyrażenia. Życzę jemu i wszystkim innym podobnym żartownisiom, aby i im ktoś kiedyś odpowiedział w równie cyniczny i "żartobliwy" sposób: "Nie mój cyrk, nie moje małpy".

Czy bieda tego świata, to naprawdę nie twoja sprawa?!?!?

Ejże, człowieku pewny siebie, czy to aby nie ty potrzebujesz pomocy?

Czy to aby nie twoje sumienie zostało dotknięte trądem i paraliżem?

wstrząsająca statystyka ...

                  Co 3 sekundy ktoś na świecie umiera z głodu...

A ty, ile jedzenia dzisiaj zniszczyłeś, wyrzuciłeś, ile dobra zmarnowałeś...?

Czy to aby na pewno nie twój cyrk i nie twoje małpy?

XXVII Niedziela w ciągu roku – C

Ha 1,2-3; 2,2-4

Dokądże, Panie, wzywać Cię będę – a Ty nie wysłuchujesz? Wołać będę ku Tobie: Krzywda [mi się dzieje]! – a Ty nie pomagasz? Czemu każesz mi patrzeć na nieprawość i na zło spoglądasz bezczynnie? Oto ucisk i przemoc przede mną, powstają spory, wybuchają waśnie. Odpowiedział Pan tymi słowami: Zapisz widzenie, na tablicach wyryj, by można było łatwo je odczytać. Jest to widzenie na czas oznaczony, lecz wypełnienie jego niechybnie nastąpi; a jeśli się opóźnia, ty go oczekuj, bo w krótkim czasie przyjdzie niezawodnie. Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wierności.

2Tm 1,6-8.13-14

Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga! Zdrowe zasady, któreś posłyszał ode mnie, miej za wzorzec w wierze i miłości w Chrystusie Jezusie! Dobrego depozytu strzeż z pomocą Ducha Świętego, który w nas mieszka.

Łk 17,5-10

Apostołowie prosili Pana: Przymnóż nam wiary. Pan rzekł: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze, a byłaby wam posłuszna. Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: Pójdź i siądź do stołu? Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać.

Gdyby wiara wasza była jak ziarno gorczycy

Rzeczywiście, gdyby wiara moja była chociażby jak ziarno gorczycy mógłbym góry przenosić ... Ale niestety nie jest i dlatego niejednokrotnie tak bardzo cierpię, bo nie umiem zaufać Bogu, bo za bardzo liczę na własne siły, na moje koneksje, znajomości i układy, na mój spryt i przebiegłość... I co więcej, uważam się za wierzącego, za kogoś, komu należy się szacunek i takie lub inne "Boże usługi". Nie ma we mnie pokory sługi, ani wiary dziecka. Nie ma we mnie radości i prostoty. Jest nadal skomplikowane balansowanie pomiędzy dobrem, a złem, pomiędzy obowiązkiem, a przykazaniem, pomiędzy tym co muszę, a tym co mogę... I dlatego za Habbakukiem powtarzam: „Dokądże, Panie, wzywać Cię będę – a Ty nie wysłuchujesz? Krzywda [mi się dzieje]! – a Ty nie pomagasz?”

Zastanawiam się więc uczciwie i rzeczowo; dlaczego moja wiara jest taka słaba i mała? Zastanawiam się coraz bardziej i dochodzę do wniosku, że jest to wynik zaniedbania i lekceważenia z mojej strony. Ja jej po prostu nie rozwijam, nie pielęgnuję. Uznałem ją –już kiedyś, dawno temu- za coś gotowego, za coś, w co zostałem wyposażony i coś, co jest statyczne. A przecież wiara jest jak ziarno i domaga się troski, rozwoju, pielęgnacji, doglądania, pogłębiania. Wiara nie jest meblem, który się raz kupiło i postawiło pod ścianą. Wiara jest rzeczywistością dynamiczną i zarazem osobistą. To ja mam ją rozwijać, to ja mam ją pogłębiać, to ja mam czynić ją żywą i znaczącą w moim życiu. A skoro odłożyłem ją –jak świąteczne ubranie- na półkę i używam tylko od czasu do czasu, „na niedzielę” lub rzadziej, „od święta” to czemu się dziwię, że zbutwiała, że stała się przykrótka i po prostu mi „nie leży”?

I dlatego w moim stosunku do Boga jestem letni i nijaki, w moim stosunku do człowieka, jestem egoistyczny i zachłanny, jestem obojętny i pokrętny w moim życiu codziennym i stale się tylko domagam i żądam, skarżę i narzekam. Rok za rokiem mija bezpowrotnie, a w moim życiu nic się nie zmienia, bo wiara mis się sfilcowała, bo zjadły ją mole codziennych trosk, grzechów i upadków. A wiara to przecież wierność i zaufanie, a w moim życiu nie ma, ani jednego ani drugiego. Jest tylko pokrętne kombinowanie, jakby tu wyjść na swoje. I dlatego proszę razem z Apostołami:

Panie, przymnóż mi wiary, umocnij moją nadzieję

i miłość uczyń prawdziwą, a nie egoistyczna, nie obłudną.