Piątek po Popielcu

Liturgia Słowa:

I czytanie: Iz 58, 1-9

Psalm resp.: Ps 51(50), 3-4. 5-6. 18-19 (R.: por. 19b)

werset: Am 5, 14

Ewangelia: Mt 9,14-15

Obłudna pokuta i post

Tak się jakoś w naszym życiu społecznym dziwnie stało, że rozeszły się drogi naszych praktyk religijnych i naszego życia. Bardzo często zdarza się tak, że skądinąd pobożni i praktykujący katolicy, jakby zapominają o Bogu i Jego przykazaniach poza murami kościoła. To rozdwojenie wydaje się być czymś normalnym, bo tak nam usiłowano wmówić w minionym systemie, że sprawy wiary i moralności, to sprawy osobiste, z którymi nie należy się afiszować. Podobnie i dzisiaj postmodernistyczne trendy społeczne i polityczne usiłują za wszelką cenę zepchnąć wiarę na margines życia, do pozycji całkowicie prywatnych, a nawet wstydliwych, szafując oskarżeniami o fanatyzm, fundamentalizm, klerykalizm, lansując nową religię laicyzmu. I my się temu poddajemy, zamykamy wiarę w czterech ścianach kościoła, a poza nim … rządzą prawa rynku, ekonomii, zysku, popytu i podaży, wymagania efektownego sukcesu.

I dzieje się tak, że nasze religijne praktyki, nawet takie jak post i pokuta, nie mają przełożenia na życie codzienne. Bardzo często jest tak, jak ukazuje to pierwsze dzisiejsze czytanie, że „pościmy wśród waśni i sporów”. Albo jak pisze św. Jakub w swoim liście – utrzymujemy, że wierzymy, ale nie widzimy naglących potrzeb żyjącego obok człowieka. (Jk 2:14-17) A wtedy nasza wiara, która nie jest „połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie”. Jak się przed tym bronić, jak nie pozwolić zamknąć wiary w kościelnej zakrystii?

Może warto -szczególnie w okresie Wielkiego Postu- zwrócić uwagę na tę sprawę w naszym życiu Może warto zrewidować naszą postawę wobec najbliższych, wobec ludzi wśród których żyjemy? Na nic post i pokuta, na nic uczestnictwo w drodze krzyżowej czy nabożeństwie Gorzkich Żalów jeśli w praktyce życia codziennego jestem nieuprzejmy, niewyrozumiały, niemiłosierny, egoistyczny, zarozumiały, arogancki. Na nic post i pokuta jeśli nie umiem wybaczać, nie widzę potrzeb drugiego człowieka, jeśli zamykam swoje oczy i serce (1J 3:17; 1J 4:20-21).

Przypomina mi się taka oto krótka anegdota:

Po śmierci pewien człowiek stanął przed Bogiem

Z wielką dumą wyciągnął przed nim swoje ręce i powiedział:

- Panie, zobacz, jak czyste są moje ręce!

Pan Bóg uśmiechnął się do niego i z cieniem smutku powiedział:

- Tak, to prawda, … ale są one również puste, tak jak i twoje serce. To prawda, że nie popełniałeś zła, ale też nic dobrego nie zrobiłeś.

Nie wystarczy nie czynić zła, nie wystarczy pościć, trzeba jeszcze umieć czynić dobro.