VI Niedziela Wielkanocna – C

 Dz 15,1-2. 22-29

 Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni. Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych. Wtedy Apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści: Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo. Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!

Ap 21,10-14. 22-23

I anioł uniósł mnie w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte - Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki a wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach - dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu pokoleń synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka. A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan, Bóg wszechmogący oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą - Baranek.

J 14,23-29

 W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie.

 

---

Pokój mój wam daję ...

Dwa są wątki lub dwie prawdy poruszone w dzisiejszej Ewangelii:

- jeden z nich, to jakby kontynuacja i rozszerzenie słów z niedzieli poprzedniej, to prawda o miłości. Dzisiaj Chrystus wyjaśnia na czym polega miłość prawdziwa. "Jeśli mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę (...) Kto mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich". Zawsze wiele się mówiło i mówi o miłości. Większość jednak z tego, co nam się pokazuje jako miłość nic z tą największą wartością nie ma wspólnego. Z telewizji, książek, magazynów sączy się w nas albo sentymentalno-czułostkowe "erzatze" miłości, albo wprost brutalne i zwyrodniałe jej karykatury. Nikt, albo niewielu odważy się powiedzieć, że miłość jest wymagająca, że kosztuje, że "miłość jest najdoskonalszym wypełnieniem prawa", a nie jego zaprzeczeniem lub lekceważeniem, że nadużyciem jest przeciwstawianie i antagonizowanie miłości i przykazań Bożych. To co Chrystus chce nam powiedzieć dzisiaj, to prawda, której wielu nie chce przyjąć. Miłość nie jest słodkim ględzeniem, ani sentymentalnym rozmydleniem, ale słuchaniem i wypełnianiem Słowa Bożego.

- i drugi wątek, druga prawda, to słowa Chrystusa o pokoju: "Pokój mój wam daję. Nie tak jak świat wam daje, Ja wam daję". Pokój Chrystusowy to nie luksusowy "święty spokój", to nie brak albo całkowita nieobecność zmartwień, przeciwności i trosk, ale wewnętrzna pewność, że żyję uczciwie, że moje życie złączone z Chrystusem, moje cierpienie, moje naśladowanie Chrystusa nie jest absurdem, nie jest bez znaczenia i konsekwencji wiecznych. Jest to wewnętrzny głos przynoszący ukojenie, mimo zmartwień i trosk, mimo zewnętrznych niepokojów. Pokój "dawany przez świat" zależny jest od koniunktury, kaprysów, układów, pieniędzy, sytuacji, znajomości i zajmowanej pozycji. Pokój taki jest efemeryczny, przemijający, ulotny, powierzchowny. Pokój Chrystusowy jest wewnętrzną pewnością, jest Jego darem i darem Jego Ojca. Jest darem trwałym nieprzemijającym. Dlatego Chrystus powtarza z mocą: "Nie lękajcie się, niech się nie trwoży serce wasze". Jest to w końcu także "owoc Ducha Św., którego Chrystus nam posyła".

Świat współczesny pełen jest niepokojów, pełen jest wojen i walk. Walczy się dzisiaj nawet o pokój. Ale może dlatego, że się o niego walczy, jest on tak trudno osiągalny? I dlatego tak bardzo potrzeba nam tego prawdziwego, Chrystusowego pokoju. Może dlatego na samym początku pontyfikatu, widząc te wszystkie zagrożenia pokoju, Papież Jan Paweł II wołał: "Nie bójcie się otworzyć drzwi Chrystusowi". Bo Chrystus rzeczywiście przynosi i daje pokój, jakiego potrzebujemy. Nie bójmy się zmartwień, przeciwności i kłopotów. Nie bądźmy konformistami i pacyfistami na siłę i dla świętego spokoju, ale też nie bądźmy małoduszni, zastraszeni i pełni lęku. Jeśli jest w nas Chrystusowy pokój, te wszystkie zewnętrzne niepokoje przeminą, odpadną, okażą się nieważne w porównaniu z Chrystusowym pokojem.

Prawdziwego pokoju nie można wywalczyć.

Prawdziwy pokój buduje się żmudnie i latami.

Prawdziwego pokoju można zaczerpnąć tylko u Chrystusa.

---

„POKÓJ MÓJ WAM DAJĘ…” - II

Dzisiejsza Ewangelia Jezusa to nie tylko słowa nadziei – to duchowe wyzwanie. Chrystus porusza dziś dwie fundamentalne prawdy, które wzajemnie się przenikają i uzupełniają: prawdę o miłości i prawdę o pokoju.

1. Miłość prawdziwa, nie podrobiona

Jezus mówi jasno: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę (...). Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich” (J 14,23–24).

W świecie, gdzie słowo „miłość” jest nadużywane, często rozmywane do poziomu emocji, chwilowego zauroczenia czy pustej deklaracji, Jezus przywraca mu prawdziwą wagę. Miłość to nie uczucie – to decyzja i wierność. To posłuszeństwo Jego nauce. Miłość jest trudna. Miłość wymaga.

Dzisiejsza kultura często przeciwstawia miłość i przykazania, jakby jedno wykluczało drugie. Tymczasem Jezus uczy, że prawdziwa miłość jest właśnie najgłębszym wypełnieniem prawa, a nie jego zamazaniem.

Dziś mało kto ma odwagę powiedzieć, że miłość to także ofiara. Że kosztuje. Że wymaga prawdy, wierności i trudu. A jednak to właśnie taka miłość – konkretna, wymagająca, wierna – jest miłością, jakiej oczekuje Jezus. I tylko taka przemienia świat.

Miłość Chrystusowa nie jest słodkim gadaniem ani sentymentalnym rozmyciem zasad. Jest wypełnieniem Słowa Bożego. I tylko taka miłość ma moc trwać.

2. Pokój, który przynosi Jezus

Druga prawda, równie ważna, to słowa Chrystusa: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak, jak daje świat, Ja wam daję” (J 14,27).

W świecie pełnym napięć, niepokojów i wojen, słowa te brzmią jak balsam. Ale trzeba je dobrze zrozumieć. Pokój Chrystusa to nie „święty spokój” za wszelką cenę. To nie ucieczka od problemów, to nie brak kłopotów. To wewnętrzna siła i pewność, że moje życie – nawet trudne – ma sens. Że jestem złączony z Bogiem. Że nie jestem sam.

Pokój, który daje świat, jest płytki. Opiera się na układach, koniunkturze, wpływach, pieniądzach i pozycji. Taki pokój trwa do pierwszego kryzysu. Jest jak mgła – rozprasza się przy pierwszym podmuchu trudności.

Pokój Chrystusa nie zależy od okoliczności. Jest darem Ojca. Jest owocem Ducha Świętego, który zamieszkuje w sercu wierzącego. Jest mocniejszy niż strach, głębszy niż lęk, trwalszy niż chaos świata. To pokój, którego świat nie rozumie, ale którego świat rozpaczliwie potrzebuje.

Zakończenie: Nie bój się, otwórz drzwi Chrystusowi

Nie dziwi więc, że u progu swojego pontyfikatu Jan Paweł II wołał do świata: „Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi!” Bo tylko On przynosi prawdziwy pokój.

Nie musimy udawać, że nie ma w naszym życiu trudności. Chrześcijaństwo nie jest ucieczką od cierpienia, ale jego przemianą. Chrystusowy pokój nie wyklucza krzyża, ale daje siłę, by go nieść. Bez strachu. Bez rezygnacji. Z nadzieją.

Nie bądźmy konformistami dla „świętego spokoju”, ale też nie dajmy się sparaliżować lękiem. Z Chrystusem – jesteśmy bezpieczni nawet pośród burz.

Kilka zdań na koniec:

• Prawdziwego pokoju nie można wywalczyć – trzeba go przyjąć.
• Nie buduje się go deklaracjami, ale życiem w prawdzie i miłości.
• Nie ma pokoju bez Chrystusa. On jest źródłem, drogą i celem pokoju.

Niech pokój Chrystusa zagości w Twoim sercu. I niech zostanie tam na zawsze.

---

HOMILIA DLA MŁODZIEŻY: "POKÓJ, KTÓREGO ŚWIAT NIE OGARNIA"

Wprowadzenie – coś o nas

Dziś każdy z nas czegoś szuka: akceptacji, bezpieczeństwa, miłości, spokoju. Zwłaszcza w czasach, gdy świat jest pełen napięcia, stresu, lęku – nie tylko na wielką skalę, ale też w naszej codzienności: w szkole, w domu, w relacjach. Czasem mamy po prostu dość wszystkiego.

I właśnie wtedy Jezus mówi do nas:
„Pokój mój wam daję. Nie tak, jak daje świat, Ja wam daję.”

Ale co to znaczy?

1. Miłość to nie emoji, to decyzja

W Ewangelii Jezus mówi też coś bardzo ważnego o miłości:
„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę.”

To nie są puste słowa.
To konkret.

W świecie, gdzie „kocham” to często tylko reakcja na ładne zdjęcie, Jezus mówi:
Miłość do Mnie to nie słowa – to styl życia.
To zaufanie Mi, słuchanie Mnie, chodzenie za Mną nawet wtedy, gdy to kosztuje.

To miłość, która wymaga – ale właśnie dlatego jest prawdziwa.

2. Pokój – nie święty spokój, ale siła w środku

Czasem marzymy o „świętym spokoju”.
Żeby nikt się nie czepiał. Żeby wszystko się udało. Żeby nie było problemów.

Ale Jezus nie mówi: „Dam ci wygodne życie”.
Mówi: „Dam ci pokój, który nie zależy od sytuacji”.

To pokój, który jest w sercu, nawet jeśli wszystko się wali.

To siła, która nie krzyczy, ale trwa.

To pewność, że nawet w trudnych chwilach nie jesteś sam.

3. Duch Święty – realna pomoc

Jezus obiecuje też Pocieszyciela – Ducha Świętego.

To nie jakiś „duch z bajki”, tylko realna obecność Boga w Tobie:

• Kiedy nie wiesz, co robić – On podpowiada.
• Kiedy czujesz się pusty – On daje ogień.
• Kiedy boisz się jutra – On daje pokój.

Nie jesteś sam. Nawet gdy nikt nie rozumie, nawet gdy popełnisz błąd – Duch Święty nie rezygnuje z Ciebie.

Zakończenie – Jak żyć tą Ewangelią?

➡️ Kochaj Jezusa nie tylko uczuciem, ale wyborem.
➡️ Słuchaj Go – przez Jego Słowo, przez sumienie, przez modlitwę.
➡️ Proś Ducha Świętego, by Cię prowadził. Codziennie.
➡️ I nie bój się. Jezus mówi: „Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka.”

Bo prawdziwy pokój to Jego obecność w Twoim sercu.

Krótka modlitwa na koniec:

Jezu, daj mi Twój pokój – nie ten światowy, ale ten, który zostaje nawet wtedy, gdy przychodzi burza. Naucz mnie Cię kochać nie tylko słowem, ale życiem. I ześlij mi Ducha Świętego – bo bez Niego nie dam rady. Amen.

---

Poniżej trzy inne propozycje planów homilii na szóstą Niedzielę Wielkanocną roku C, w których łączą się tematy wolności w Chrystusie, obietnicy zbawienia i życia w miłości oraz jedności wspólnoty. Każdy plan odwołuje się do trzech tekstów: Dziejów Apostolskich 15,10-29, Apokalipsy 21,10-14 i 22-23 oraz Ewangelii Jana 14,23-29. Możesz je traktować jako inspirację i swobodnie modyfikować, by bardziej odpowiadały potrzebom Twojej wspólnoty.

Plan Homilii 1: "Wolność i Wspólnota: Droga do Nowego Życia"

1. Wprowadzenie

• Cel: Wprowadzenie w tajemnicę Zmartwychwstania, ukazujące wolność, jaką daje Jezus, oraz wezwanie do prawdziwej wspólnoty.
• Myśl przewodnia: Zmartwychwstanie zaprasza nas do życia bez ciężaru rytualnych obostrzeń, jednocześnie budując autentyczną relację z Bogiem i między sobą.

2. Rozważanie Dziejów Apostolskich 15,10-29

• Kontekst: Dyskusja o konieczności obrzezania, która sprowadziła spory w pierwszej wspólnocie chrześcijańskiej.
• Główne punkty:
  • Wolność w Chrystusie – nie jesteśmy zbawieni przez rytuały, lecz przez wiarę i łaskę.
  • Jedność w różnorodności – wczesny Kościół otwierał drzwi dla braci pochodzenia pogańskiego.
• Przekaz: Uwolnienie od tradycyjnych ciężarów umożliwia autentyczne budowanie wspólnoty opartej na miłości.

3. Rozważanie Apokalipsy 21,10-14. 22-23

• Kontekst: Wizja Nowego Jeruzalem jako obietnicy zbawienia, gdzie nie ma już potrzeby ludzkich budowli, bo obecność Boga jest wystarczająca.
• Główne punkty:
  • Obraz miasta jako symbolu pełni Bożej obecności i światła.
  • Przesłanie: Nie świat zewnętrzny, lecz wewnętrzna relacja z Bogiem definiuje naszą rzeczywistość.
• Przekaz: Życie zbawione to życie, w którym Bóg jest naszą świątynią, a Jego prawda fundamentem naszej wspólnoty.

4. Rozważanie Ewangelii Jana 14,23-29

• Kontekst: Jezus mówi o miłości, która ujawnia się przez przestrzeganie Jego nauki oraz obietnicę Ducha Świętego.
• Główne punkty:
  • Miłość wyrażana przez posłuszeństwo – autentyczna relacja z Jezusem objawia się w zachowywaniu Jego słów.
  • Obietnica pokoju – pokój, jaki daje Jezus, jest inny niż ten, który daje świat.
• Przekaz: Przez miłość do Chrystusa otwieramy się na działanie Ducha Świętego, który przynosi pokój i głębsze zrozumienie Bożego planu.

5. Zakończenie i wezwanie do działania

• Podsumowanie: Wezwanie do przyjęcia wolności, która płynie z relacji z Chrystusem, oraz do wspólnego budowania jedności.
• Apel: Niech Wspólnota nie niesie ciężaru przeszłych obyczajów, lecz żyje w miłości, czerpiąc pokój z obietnic Jezusa i wizji Nowego Jeruzalem.

Plan Homilii 2: "Nowe Wymiary Miłości i Wolności w Zmartwychwstaniu"

1. Wprowadzenie

• Cel: Ukazanie, że Zmartwychwstanie otwiera przed nami nowe przestrzenie życia – wolności od starych obciążeń i zjednoczenia w miłości.
• Myśl przewodnia: Boża łaska przebija wszelkie podziały, a życie w Chrystusie to życie autentycznej miłości i wspólnoty.

2. Dziejów Apostolskich 15,10-29 – Wolność od ciężaru prawa

• Analiza tekstu:
  • Konflikt o obrzezanie jako punkt zwrotny: zbawienie przez wiarę, nie poprzez wypełnianie rytuałów.
  • Decyzja Apostołów – wolność dla braci pogan i otwarcie drogi do uniwersalnego przesłania Ewangelii.
• Przekaz: Wspólnota jest budowana na drodze miłości, a żadna tradycja nie może zastąpić osobistego spotkania z Chrystusem.

3. Apokalipsa 21,10-14. 22-23 – Wizja Nowego Jeruzalem

• Analiza tekstu:
  • Obraz miasta zstępującego z nieba jako symbol nadchodzącej rzeczywistości, w której Bóg mieszka pośród ludzi.
  • Symbolika murów, bram i fundamentów – obraz trwałości, ochrony i jedności z Apostołami jako fundamentem Kościoła.
• Przekaz: Nasza codzienna rzeczywistość jest zapowiedzią wieczności – miasta, gdzie obecność Boga rozświetla każdą ciemność.

4. Ewangelia Jana 14,23-29 – Miłość wyrażana przez posłuszeństwo

• Analiza tekstu:
  • Jezus podkreśla, że miłość do Niego wymaga zachowania Jego nauki – to akt oddania i zaufania.
  • Obietnica Ducha Świętego, który przypomina przykłady miłości i udziela pokoju życiu wierzących.
• Przekaz: Życie oparte na miłości do Chrystusa przynosi wewnętrzny pokój, który przewyższa wszelkie ludzkie zrozumienie.

5. Zakończenie

• Podsumowanie: Żyjmy wolnością, jaka nam została dana przez Zmartwychwstanie – wolnością, która łączy nas w miłości i rodzinie Kościoła.
• Wezwanie do: Codziennego budowania relacji, kierując się nauką Jezusa, abyśmy stawali się miejscem, gdzie Bóg mieszka dzisiaj.

Plan Homilii 3: "Droga do Wolności i Zjednoczenia: Znaczenie Zmartwychwstania"

1. Wprowadzenie

• Cel: Rozważenie, jak Zmartwychwstanie Christusa przekształca życie wspólnoty i każdego z nas indywidualnie.
• Myśl przewodnia: Zmartwychwstały Chrystus daje nam nową perspektywę – wolność do życia w miłości i jedności.

2. Dziejów Apostolskich 15 – Wyzwolenie z obciążeń

• Analiza tekstu:
  • Konflikt dotyczący obrzezania ukazuje, że zbawienie nie zależy od rytualnego podporządkowania się, ale od przyjęcia łaski.
  • Decyzje Apostołów jako przykład otwartości i gotowości do przyjmowania różnorodności w Kościele.
• Przekaz: Wolność w Chrystusie pozwala nam przekroczyć historyczne spory i budować wspólnotę opartą na miłości.

3. Apokalipsa 21 – Wizja zbawienia i obecności Boga

• Analiza tekstu:
  • Nowe Jeruzalem jako obraz doskonałej wspólnoty, gdzie nie ma już miejsca dla konfliktów, lecz króluje Boża chwała.
  • Symbolika bram, murów i fundamentów – przypomnienie, że nasza nadzieja oparta jest na niezachwianej obecności Boga.
• Przekaz: Tak jak Nowe Miasto, nasza wspólnota ma być miejscem, gdzie Bóg króluje, a Jego światło rozprasza wszelkie mrok.

4. Ewangelia Jana 14 – Życie w miłości i obietnica pokoju

• Analiza tekstu:
  • Jezus wskazuje, że prawdziwa miłość objawia się przez posłuszeństwo Jego nauce.
  • Obietnica Duch Świętego, który ma nauczyć i przypomnieć nam każde słowo Jezusa, przynosząc głęboki, ponadludzki pokój.
• Przekaz: Miłość do Chrystusa to ciągły proces uczenia się i wzrastania w wierze, co umacnia naszą wspólnotę.

5. Zakończenie

• Podsumowanie: Żyjemy w epoce przemiany – wolności, która przebiega przez jedność, miłość i obecność Ducha Świętego.
• Wezwanie do: Osobistego i wspólnotowego przyjęcia tej wolności, aby każdy dzień odzwierciedlał wizję Nowego Jeruzalem w naszych sercach.

Dalsze Rozważania

Możesz wzbogacić homilię odniesieniami do życia codziennego:

• Praktyczne zastosowanie: Jak odbić wolność zmartwychwstania w relacjach rodzinnych, sąsiedzkich i wspólnotowych?
• Refleksja: Jakie "murki" czy podziały trzeba zburzyć w naszym życiu, aby lepiej przyjąć obietnicę bliskości Boga?
• Pytania do wspólnoty: Co praktycznie oznacza dla nas zachowywanie nauki Jezusa? Jak możemy stać się już teraz "Miastem Świętym", które rozświetla świat?

Te schematy homilii stanowią solidną podstawę do głębokich rozważań i osobistej refleksji, zachęcając wiernych do życia pełnego miłości, wolności i jedności, jakie oferuje Zmartwychwstanie Chrystusa.

Na szóstą Niedzielę Wielkanocną roku C liturgia słowa ukazuje Kościół jako wspólnotę prowadzoną przez Ducha Świętego, który jednoczy, przynosi pokój i przygotowuje wierzących na życie w obecności Boga – tu i w wieczności. Poniżej przedstawiam kilka schematów homilii, które można oprzeć na czytaniach z Dz 15, Ap 21 i J 14.

SCHEMAT HOMILII 1: "Duch Święty – przewodnik Kościoła"

Temat przewodni: Duch Święty jest Tym, który prowadzi Kościół w jedności i prawdzie.

Wprowadzenie:

• Konflikt w Kościele pierwotnym (Dz 15): spór o obrzezanie.
• Potrzeba rozeznania: kto ma rację?

Rozwinięcie:

• Decyzja Apostołów zapadła w jedności z Duchem Świętym: "Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my..."
• Kościół nie działa sam – słucha Ducha.
• Duch Święty przypomina naukę Jezusa (J 14,26), prowadzi przez czasy niepokoju, konfliktów i niejasności.

Zakończenie:

• Czy pozwalam się prowadzić Duchowi Świętemu w moich decyzjach?
• Czy buduję wspólnotę czy tylko swoje racje?

SCHEMAT HOMILII 2: "Kościół – wspólnota pokoju"

Temat przewodni: Pokój Chrystusa to nie brak problemów, ale obecność Boga pośród nich.

Wprowadzenie:

• Jezus mówi: "Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam". To inny pokój niż światowy (J 14,27).

Rozwinięcie:

• Spór w Dz 15 pokazuje, że w Kościele są napięcia, ale Duch Święty prowadzi do jedności i pokoju.
• Pokój nie jest unikaniem sporów, ale umiejętnością ich rozwiązywania w duchu miłości i prawdy.
• W Ap 21 – Nowe Jeruzalem: miejsce całkowitego pokoju i światłości.

Zakończenie:

• Czy niosę pokój w mojej rodzinie, parafii, wspólnocie?
• Czy żyję pokojem, który daje Chrystus, czy szukam światowego "świętego spokoju"?

SCHEMAT HOMILII 3: "Miłość, która przyciąga Boga"

Temat przewodni: Miłość do Jezusa otwiera serce na obecność Boga.

Wprowadzenie:

• Jezus mówi: "Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę... i będziemy u niego przebywać."

Rozwinięcie:

• Miłość nie jest tylko emocją, ale postawą wierności Jego słowu.
• Duch Święty jest obecnością Boga w sercu, który przypomina naukę Jezusa i czyni ją żywą.
• Nowe Jeruzalem (Ap 21) – to wizja serca przemienionego miłością: "Nie ma tam świątyni, bo świątynią jest sam Pan"

Zakończenie:

• Czy moje serce staje się miejscem zamieszkania Boga?
• Jak wyrażam miłość do Jezusa w codziennym życiu?

SCHEMAT HOMILII 4: "Wiara, która dojrzewa w konflikcie"

Temat przewodni: Wiara nie unika pytań – dojrzewa w dialogu, rozeznaniu i modlitwie.

Wprowadzenie:

• Dz 15: pierwotny Kościół musiał rozwiązać poważny problem – czy poganie mają się obrzezać?

Rozwinięcie:

• Spór nie rozbija wspólnoty – prowadzi do spotkania, rozmowy, modlitwy.
• Duch Święty daje światło – nie tylko "przepisy", ale rozeznanie, co naprawdę istotne.
• Ap 21: wiara prowadzi do Jeruzalem, które jest owocem trudu i działania Boga.

Zakończenie:

• Czy moja wiara dojrzewa? Czy zadaję pytania i szukam prawdy z pokorą?
• Czy uciekam przed trudnymi tematami, czy otwieram się na działanie Ducha?

SCHEMAT HOMILII 5: "Kościół – miasto zbudowane na fundamencie Apostołów"

Temat przewodni: Kościół jako wspólnota zbudowana na wierze Apostołów i obecności Boga.

Wprowadzenie:

• Ap 21: Miasto Święte – fundament to Apostołowie Baranka.

Rozwinięcie:

• Dz 15 pokazuje działanie tych fundamentów: Apostołowie podejmują decyzję, prowadzą Kościół.
• Jezus obiecuje Ducha, który ich uzdolni do przypominania Jego nauki.
• Nie chodzi o instytucję, ale o wspólnotę prowadzoną przez Boga.

Zakończenie:

• Czy trwam w nauce Apostołów? Czy żyję w Kościele jako we wspólnocie świętych, a nie jako "konsument sakramentów"?

Te schematy homilii można rozwijać i dostosować do potrzeb konkretnej wspólnoty. Każdy z nich podkreśla inne przesłanie Ewangelii i pozwala głębiej wejść w tajemnicę działania Ducha Świętego w życiu Kościoła i wierzącego.