Pierwsze czytanie Rdz 18, 20-32
Abraham wstawia się za Sodomą
Czytanie z Księgi Rodzaju.
Bóg rzekł do Abrahama: «Skarga na Sodomę i Gomorę głośno się rozlega, bo występki ich mieszkańców są bardzo ciężkie. Chcę więc iść i zobaczyć, czy postępują tak, jak głosi oskarżenie, które do Mnie doszło, czy nie; dowiem się».
Wtedy to dwaj mężowie odeszli w stronę Sodomy, a Abraham stał dalej przed Panem. Zbliżywszy się do Niego, Abraham rzekł: «Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi? Może w tym mieście jest pięćdziesięciu sprawiedliwych; czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu dla owych pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w nim mieszkają? O, nie dopuść do tego, aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi, aby stało się sprawiedliwemu to samo, co bezbożnemu! O, nie dopuść do tego. Czyż Ten, który jest sędzią nad całą ziemią, mógłby postąpić niesprawiedliwie?».
Pan odpowiedział: «Jeżeli znajdę w Sodomie pięćdziesięciu sprawiedliwych, przebaczę całemu miastu dla nich».
Rzekł znowu Abraham: «Pozwól, o Panie, że jeszcze ośmielę się mówić do Ciebie, choć jestem pyłem i prochem. Gdyby wśród tych pięćdziesięciu sprawiedliwych zabrakło pięciu, czy dla braku tych pięciu zniszczysz całe miasto?».
Pan rzekł: «Nie zniszczę, jeśli znajdę tam czterdziestu pięciu».
Abraham znów odezwał się tymi słowami: «A może znalazłoby się tam czterdziestu?». Pan rzekł: «Nie dokonam zniszczenia przez wzgląd na tych czterdziestu».
Wtedy Abraham powiedział: «Niech się nie gniewa Pan, jeśli rzeknę: może znalazłoby się tam trzydziestu?».
A na to Pan: «Nie dokonam zniszczenia, jeśli znajdę tam trzydziestu».
Rzekł Abraham: «Pozwól, o Panie, że ośmielę się zapytać: gdyby znalazło się tam dwudziestu?».
Pan odpowiedział: «Nie zniszczę przez wzgląd na tych dwudziestu».
Na to Abraham: «O, racz się nie gniewać, Panie, jeśli raz jeszcze zapytam: gdyby znalazło się tam dziesięciu?». Odpowiedział Pan: «Nie zniszczę przez wzgląd na tych dziesięciu».
Oto słowo Boże.
Psalm responsoryjny
Ps 138 (137), 1-2a. 2bc-3. 6-7ab. 7c-8 (R.: por. 3a)
Refren: Pan mnie wysłuchał, kiedy Go wzywałem.
1 Będę Cię sławił, Panie, z całego serca, *
bo usłyszałeś słowa ust moich.
Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów, *
2 pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.
Refren.
I będę sławił Twe imię *
za łaskę Twoją i wierność.
3 Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, *
pomnożyłeś moc mojej duszy.
Refren.
6 Pan, który jest wysoko, patrzy łaskawie na pokornego, *
pyszałka zaś dostrzega z daleka.
7 Gdy chodzę wśród utrapienia, Ty podtrzymujesz me życie, *
wyciągasz swoją rękę przeciwko gniewowi mych wrogów.
Refren.
Wybawia mnie Twoja prawica. *
8 Pan za mnie wszystkiego dokona.
Panie, Twa łaska trwa na wieki, *
nie porzucaj dzieła rąk Twoich.
Refren.
Drugie czytanie Kol 2, 12-14
Chrzest udziałem w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Kolosan.
Bracia:
Z Chrystusem pogrzebani jesteście w chrzcie, z Nim też razem zostaliście wskrzeszeni przez wiarę w moc Boga, który Go wskrzesił.
I was umarłych na skutek występków i «nieobrzezania» waszego ciała razem z Chrystusem Bóg przywrócił do życia. Darował nam wszystkie występki, skreślił zapis dłużny obciążający nas nakazami, usunął go z drogi, przygwoździwszy do krzyża.
Oto słowo Boże.
Śpiew przed Ewangelią Rz 8, 15
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Otrzymaliście Ducha przybrania za synów,
w którym wołamy: «Abba, Ojcze».
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ewangelia Łk 11, 1-13
Chrystus uczy modlitwy
+ Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.
Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów».
A On rzekł do nich: «Kiedy się modlicie, mówcie:
Ojcze, niech się święci Twoje imię;
niech przyjdzie Twoje królestwo.
Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień,
i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini;
i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie».
Dalej mówił do nich: «Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: “Przyjacielu, użycz mi trzech chlebów, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam, co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: “Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci leżą ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Mówię wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje.
I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. Jeżeli którego z was ojców syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Lub też, gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».
Oto słowo Pańskie.
Szkoła modlitwy
Dziś w społeczeństwie świeckim a nawet wśród katolików, ludzie często uważają, że nie są w stanie się modlić, i zakładają, że zdolność modlitwy to rzecz wrodzona jednym, a obca drugim.
Nauka Jezusa nauka na temat modlitwy składała się z czterech części, które uczą:
- o tym, o co się modlić (w. 2-4)
- o wadze wytrwałości (w. 5-10)
- o pewności pozytywnej odpowiedzi na podstawie Bożej miłości i dobroci (w. 9-13) oraz
- o darze najwyższym, o Duchu Świętym, który jest źródłem i mocą wszelkiej właściwej modlitwy (w. 13b; zob. Rz 8,26-27).
Dlatego skoro twierdzisz, że nie umiesz się modlić, to przypomnij sobie co mówi na ten temat św. Paweł:
"Podobnie także Duch Święty przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami." (Rz 8:26)
I wołaj:
Dlatego proszę Cię Duchu Święty, przyjdź mi z pomocą, bo:
- onieśmiela mnie Twój majestat i świętość,
- przytłacza mnie moja bezradność,
- przeraża mnie ogrom moich grzechów.
"Ty, Który przenikasz głębokości Boga samego" wyraź moją modlitwę w błaganiach niewymownych.
To nie jest tak, że na Boga można znaleźć „zaklęcie”. Z Bogiem trzeba podyskutować. Wtedy albo Bóg daje czego człowiek chce albo człowiek zaczyna rozumieć, że to, czego chce Bóg, bo choć jest to trudniejsze, to jest na pewno lepsze.
Ojcze nasz...
Ojcze nasz...
- czy myślę czasami jakie znaczenie ma dla mnie to małe słówko „nasz"?
Któryś jest w niebie...
- czy pamiętam, że ostatecznie i moje miejsce jest właśnie tam, u Ojca w niebie?
święć się imię Twoje...
- czy także przez moje życie?
przyjdź Królestwo Twoje...
- a co ja robię, aby to Królestwo rzeczywiście się objawiło?
bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi...
- tak łatwo powiedzieć, kiedy ta „wola Twoja” zgadza się z moją wolą...
chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj...
- i nie dawaj mi za dużo dóbr materialnych, bo zaślepiają i wtedy nie widzę, że i inni też tego chleba potrzebują, i ja mogę im go dać w Twoim imieniu,
i odpuść nam nasze winy ...
- o tak, bo mamy ich mnóstwo i bez Twego miłosierdzia i przebaczenia nie ma dla nas zbawienia,
tak jak i my odpuszczamy naszym winowajcom...
- tego nie traktuj dosłownie, bo byłbym zgubiony, albo raczej... naucz mnie przebaczać innym,
i nie wódź nas na pokuszenie...
- nawet jeśli coś mnie bardzo pociąga, przeszkadzaj mi w popełnieniu grzechu
ale nas zbaw od złego...
- po to przecież posłałeś Twojego Jedynego Syna
Amen...
- Niech tak się stanie
Ojcze nasz...
Modlę się także za tych, którzy już się nie modlą...
Homilia: Zaufanie Bogu w każdej sytuacji
Temat: Bóg jest godny zaufania – nawet wtedy, gdy nie rozumiemy Jego odpowiedzi.
Liturgia słowa:
- Rdz 18, 20–32 – Abraham wstawia się za Sodomą
- Kol 2, 12–14 – Chrystus przywraca nas do życia
- Łk 11, 1–13 – Jezus uczy modlitwy i zachęca do wytrwałości
Wprowadzenie
Ile razy stajemy przed Bogiem z modlitwą i pytamy: „Dlaczego nie odpowiadasz? Dlaczego tak długo milczysz?” Ile razy doświadczamy w naszym życiu chwil, gdy odpowiedź Boga wydaje się opóźniona, niejasna, a może wręcz przeciwna temu, czego oczekiwaliśmy?
Dzisiejsza liturgia słowa zaprasza nas do tego, by odnowić zaufanie do Boga – nie w teorii, ale w konkretach codziennego życia.
1. Abraham – zaufanie mimo niepewności
Abraham w pierwszym czytaniu z Księgi Rodzaju staje wobec dramatycznej wizji zagłady Sodomy. Nie rozumie dokładnie planów Boga, ale ma odwagę z Nim rozmawiać. Stopniowo, niemal „targując się” z Panem, schodzi z liczby pięćdziesięciu sprawiedliwych aż do dziesięciu.
Ale zauważmy coś głębszego: Abraham ufa Bogu, nawet jeśli nie zna Jego decyzji. Staje w roli pośrednika, nie mając żadnej gwarancji, że uda mu się cokolwiek wyprosić. A jednak nie przestaje prosić. To nie bunt – to zaufanie.
2. Chrzest – fundament nowego życia z wiary
W drugim czytaniu św. Paweł mówi o tajemnicy chrztu: „Z Chrystusem pogrzebani jesteście w chrzcie, z Nim też razem zostaliście wskrzeszeni przez wiarę w moc Boga, który Go wskrzesił” (Kol 2,12).
To jest moment, w którym Bóg mówi: „Zaufałeś mi – a ja przywracam ci życie”.
Zauważmy, że Paweł nie mówi tylko o przyszłym zmartwychwstaniu – on mówi o teraźniejszym zaufaniu, które daje nowe życie. Nie widać go z zewnątrz od razu. Ale to zaufanie rodzi się z wiary, że Bóg działa skutecznie nawet wtedy, gdy wszystko wokół zdaje się mówić coś przeciwnego.
3. Jezus – uczy, jak ufać Ojcu
W Ewangelii Jezus najpierw uczy modlitwy „Ojcze nasz”, ale potem mówi o wytrwałości w błaganiu – o człowieku, który o północy puka do drzwi przyjaciela.
Ten obraz może nas zaskakiwać. Dlaczego Jezus pokazuje Boga jako kogoś, do kogo trzeba się dobijać?
Bo On zna nasze serca – wie, że łatwo się zniechęcamy, że chcemy szybkich rezultatów, odpowiedzi, które nam się podobają. A tymczasem prawdziwa modlitwa nie jest próbą przekonania Boga do naszych planów, ale wyrazem zawierzenia, że Bóg wie lepiej.
Czy to oznacza, że modlitwa nie ma sensu? Wręcz przeciwnie! Jezus mówi: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam” (Łk 11,9). Ale dodaje bardzo ważne zdanie: „O ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą”.
Czyli: Bóg daje nie zawsze to, o co prosimy, ale zawsze to, czego naprawdę potrzebujemy. Najczęściej daje swojego Ducha, który uzdalnia nas, by przejść przez trudności.
4. Wiara, która ufa, choć nie rozumie
Wielu świętych doświadczyło tzw. nocy duchowej – okresów, w których Bóg wydaje się milczeć. Św. Matka Teresa z Kalkuty przez kilkadziesiąt lat przeżywała duchowe oschłości. A jednak nie przestała ufać. Jej życie wołało do Boga nieustannie.
Wiara nie polega na tym, że wszystko rozumiemy. Wiara polega na tym, że trwamy, że nie porzucamy modlitwy, nawet gdy nie widzimy rezultatów.
Zakończenie – pytania do refleksji
- Czy moja modlitwa jest pełna zaufania, czy raczej domaga się natychmiastowych efektów?
- Czy jestem gotów zaufać Bogu nawet wtedy, gdy Jego odpowiedź jest inna niż oczekiwałem?
- Czy wierzę, że Bóg zawsze daje to, co dobre, choć czasem trudne?
Modlitwa końcowa
Panie, ucz mnie ufać Tobie nie tylko wtedy, gdy wszystko idzie dobrze, ale również w chwilach niepokoju i ciemności. Daj mi serce pokornego dziecka, które wie, że Ty – jako Ojciec – nigdy nie podajesz kamienia zamiast chleba.
Amen.
Oto 6 propozycji homilii na XVII Niedzielę Zwykłą – Rok C, opartych na czytaniach z Księgi Rodzaju, Listu do Kolosan i Ewangelii wg św. Łukasza. Każda propozycja podejmuje inny temat przewodni, zgodny z przesłaniem liturgii słowa.
PROPOZYCJA 1: „MODLITWA JAKO DIALOG I WYTRWAŁOŚĆ”
Temat główny: Modlitwa to nie magia, ale relacja – uczy wytrwałości i ufności.
Wprowadzenie: Jezus nie daje uczniom techniki modlitwy, ale jej ducha – relacji z Ojcem.
Punkty:
- Abraham jako wzór wstawiennictwa: Prowadzi z Bogiem dialog – nie rozkazuje, ale prosi z pokorą.
- Modlitwa Pańska: Jezus uczy nie tylko słów, ale postawy zaufania i zależności od Ojca.
- Wytrwałość w modlitwie (przypowieść o przyjacielu): Bóg nie znuży się naszą modlitwą – On nas nią przemienia.
- Bóg daje Ducha Świętego – największy dar: Modlitwa nie zmienia Boga, ale nas samych.
Zakończenie: Zachęta do szczerej, codziennej modlitwy – nie chodzi o ilość, ale o autentyczną więź z Ojcem.
PROPOZYCJA 2: „WSTAWIENNICTWO JAKO AKT MIŁOŚCI”
Temat główny: Modlitwa wstawiennicza to wyraz miłości wobec innych – nawet grzeszników.
Wprowadzenie: Abraham nie modli się o siebie, lecz o miasto pełne grzeszników.
Punkty:
- Wrażliwość Abrahama: Nie patrzy tylko na siebie – ryzykuje „dialog z Bogiem” w imię miłości.
- Wstawiennictwo Jezusa – chrzest: Paweł ukazuje, że Jezus wstawia się za nami aż po śmierć.
- Czy my wstawiamy się za innych?: Czy potrafię modlić się za tych, których może nawet nie lubię?
- Kościół jako wspólnota wstawiennicza: Każda modlitwa wiernych to duchowe wsparcie innych.
Zakończenie: Zaproszenie do podjęcia konkretnego zobowiązania modlitwy za kogoś w potrzebie.
PROPOZYCJA 3: „OBRAZ BOGA – SĘDZIEGO CZY OJCA?”
Temat główny: Bóg nie czeka, by karać, ale szuka powodów, by przebaczyć.
Wprowadzenie: Abraham rozmawia z Bogiem-sędzią, Jezus objawia Boga jako Ojca.
Punkty:
- Zmiana obrazu Boga: Abraham apeluje do sprawiedliwości Boga, Jezus do Jego ojcostwa.
- Chrzest – przejście od winy do łaski: Paweł mówi, że dług grzechu został anulowany.
- Ojciec, który nie daje skorpiona: Obraz Boga z przypowieści Jezusa to wyzwanie dla naszej wiary.
- Bóg jako Dawca Ducha: Największym darem Ojca jest obecność Ducha Świętego.
Zakończenie: Czy wierzę w Boga jako Ojca, czy ciągle widzę w Nim tylko surowego sędziego?
PROPOZYCJA 4: „PRZEBACZENIE I POJEDNANIE”
Temat główny: Bóg zawsze gotów jest przebaczyć, ale wymaga tego również od nas.
Wprowadzenie: „I przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy...”
Punkty:
- Abraham walczy o życie grzeszników: Nie potępia ich, ale błaga za nimi – to początek pojednania.
- Chrystus darował nam wszystkie występki (Kol 2): Nie ma grzechu większego niż miłosierdzie Boże.
- Modlitwa Pańska – warunek przebaczenia: Nie wystarczy prosić – trzeba przebaczać.
- Pojednanie jako styl życia chrześcijanina: Jak często nosimy urazy i nieprzebaczenie?
Zakończenie: Zachęta do konkretnego pojednania – z Bogiem i z człowiekiem.
PROPOZYCJA 5: „ZAUFANIE BOGU W KAŻDEJ SYTUACJI”
Temat główny: Bóg jest godny zaufania – nawet wtedy, gdy odpowiedzi na modlitwy są inne niż chcemy.
Wprowadzenie: Czy modląc się naprawdę wierzę, że Bóg wie lepiej ode mnie?
Punkty:
- Abraham ufa Bożej sprawiedliwości – nawet jeśli nie wszystko rozumie.
- Paweł – Bóg przywraca życie nawet „umarłym w grzechu”: zaufanie potędze miłosierdzia.
- „Proście, a będzie wam dane…” – ale to Bóg decyduje jak i kiedy.
- Ojciec daje to, co dobre – nie to, co łatwe.
Zakończenie: Wezwanie do modlitwy pełnej wiary i dziecięcego zawierzenia – „nie moja, lecz Twoja wola”.
PROPOZYCJA 6: „POTĘGA MODLITWY I PRZEMIANY SERCA”
Temat główny: Modlitwa nie zmienia Boga – zmienia nas.
Wprowadzenie: Abraham staje się coraz bardziej pokorny – modlitwa go przemienia.
Punkty:
- „Pozwól Panie, że ośmielę się mówić” – pokorna odwaga Abrahama.
- Chrzest jako modlitwa serca – życie nowe, przemienione w Chrystusie.
- Modlitwa „Ojcze nasz” – przewrót duchowy, który czyni Boga centrum życia.
- Czy pozwalam, by modlitwa mnie zmieniała – czy tylko składam „duchowe zamówienia”?
Zakończenie: Zaproszenie do modlitwy kontemplacyjnej, która kształtuje serce ucznia Chrystusa.
Oto 6 kolejnych propozycji homilii na XVII Niedzielę Zwykłą roku C, opartych na czytaniach mszalnych, zróżnicowanych pod kątem akcentów i perspektywy:
Propozycja 1: Moc wstawiennictwa – Odwaga Abrahama, ufność Jezusa
Klucz: Modlitwa jako akt miłosierdzia i odpowiedzialności za świat.
Rozwinięcie:
Abraham (I czytanie) uczy nas odwagi wstawiennictwa za innymi, nawet za grzesznikami. Jego targowanie się z Bogiem nie jest targiem, ale wyrazem głębokiej wiary w Bożą sprawiedliwość i miłosierdzie. Pyta: "Czy Ten, który jest sędzią nad całą ziemią, mógłby postąpić niesprawiedliwie?".
Ewangelia (Łk 11) potwierdza skuteczność modlitwy wytrwałej i ufnej. Jezus zachęca: "Proście, a będzie wam dane...". Przypowieść o natrętnym przyjacielu pokazuje, że Bóg odpowiada nie tylko ze względu na przyjaźń, ale także na naszą wytrwałość (natręctwo) w modlitwie.
Wezwanie: Czy mamy odwagę Abrahama, by wstawiać się za naszymi "Sodomami" – rodzinami, wspólnotami, światem? Czy ufamy jak Jezus, że Ojciec da nam "Ducha Świętego" i to, co dobre? Nasza modlitwa wstawiennicza jest konkretnym aktem miłości.
Propozycja 2: "Ojcze" – Serce modlitwy chrześcijańskiej
Klucz: Relacja dziecka z Ojcem jako fundament modlitwy.
Rozwinięcie:
Szczytem czytań jest "Ojcze nasz" (Ewangelia). Jezus objawia nam Boga jako "Abba" – Tatusia. To rewolucja w relacji z Bogiem! Modlitwa nie zaczyna się od próśb, ale od uznania świętości Boga ("święć się imię Twoje") i pragnienia Jego Królestwa.
Zaufanie Abrahama (I czytanie) płynie z wiary w sprawiedliwego i miłosiernego Boga. Paweł (II czytanie) przypomina, że przez chrzest staliśmy się dziećmi tego samego Ojca – Bóg "darował nam wszystkie występki", przygwoździwszy je do krzyża.
Wezwanie: Czy modlę się jak dziecko ufające Ojcu, czy jak petent przed sędzią? "Ojcze nasz" ma być naszym codziennym oddechem, wyrażeniem całej naszej egzystencji przed Bogiem, który kocha i przebacza.
Propozycja 3: Natręctwo wiary – Od Abrahama do Chrystusa
Klucz: Wytrwałość i ufność jako cechy prawdziwej modlitwy.
Rozwinięcie:
Abraham (I czytanie) jest "natrętny" w swoim wstawiennictwie. Nie daje za wygraną, prosząc raz po raz. Jego "natręctwo" jest wyrazem głębokiej troski i wiary, że Bóg jest dobry i słucha.
Jezus (Ewangelia) chwali "natręctwo" w modlitwie! Przypowieść pokazuje, że wytrwałość ("natręctwo") przynosi efekt, nawet jeśli odpowiedź wydaje się opóźniona ("drzwi są zamknięte"). "Proście, szukajcie, kołaczcie!" – to wezwanie do aktywnej, nieustannej modlitwy.
Wezwanie: Czy rezygnuję z modlitwy, gdy nie widzę natychmiastowych efektów? Czy mam wytrwałość Abrahama i ufność, której uczy Jezus? Prawdziwa modlitwa wymaga cierpliwości i wiary, że Bóg – najlepszy Ojciec – da nam to, co naprawdę dobre (Ducha Świętego!).
Propozycja 4: Modlitwa konkretna – Chleb, przebaczenie, ochrona
Klucz: Modlitwa dotyka realnych potrzeb i relacji.
Rozwinięcie:
"Ojcze nasz" (Ewangelia) to nie piękne słowa, ale konkretne prośby: o chleb powszedni (materialne i duchowe potrzeby), o przebaczenie (uzależnione od naszego przebaczania innym!), o ochronę przed złem. To modlitwa zakorzeniona w życiu.
Abraham (I czytanie) modli się w sposób bardzo konkretny – o ocalenie miasta dla konkretnej liczby sprawiedliwych. Przypowieść Jezusa też mówi o konkretnej potrzebzie (3 chleby dla gościa).
Paweł (II czytanie) przypomina o konkretnym darze chrztu: przebaczenie grzechów i nowe życie.
Wezwanie: Czy moja modlitwa jest oderwana od życia? Czy proszę Boga konkretnie o to, czego potrzebuję (duchowo i materialnie)? Czy proszę o siłę do przebaczania? Modlitwa ma przemieniać moją codzienność.
Propozycja 5: Od lęku do ufności – Bóg, który przebacza i słucha
Klucz: Przezwyciężanie obrazu Boga jako surowego sędziego.
Rozwinięcie:
I czytanie może budzić lęk (kara dla Sodomy), ale kluczowa jest postawa Boga wobec Abrahama. Bóg pozwala się "przekonywać", cierpliwie słucha, okazuje gotowość do przebaczenia "dla dziesięciu". Objawia się jako Bóg sprawiedliwy, ale przede wszystkim miłosierny i otwarty na modlitwę.
Ewangelia rozwiewa wszelkie wątpliwości: Bóg to kochający Ojciec, który "daje Ducha Świętego tym, którzy Go proszą". Porównanie z ziemskimi ojcami (którzy "choć źli" dają dobre dary) podkreśla bezmiar dobroci Boga Ojca.
II czytanie jest dowodem największego miłosierdzia: Bóg w Chrystusie "darował nam wszystkie występki", "skreślił zapis dłużny".
Wezwanie: Czy boję się Boga jak sędziego, czy ufam Mu jak najlepszemu Ojcu? Te czytania zapraszają do porzucenia lęku i budowania modlitwy na fundamencie ufności w Jego ojcowską, przebaczającą miłość.
Propozycja 6: Modlitwa owocem Chrztu – Od śmierci do życia
Klucz: Chrzest uprawnia i zobowiązuje do modlitwy "Ojcze".
Rozwinięcie:
II czytanie (Kol 2) jest kluczem: Przez chrzest zostaliśmy "pogrzebani z Chrystusem" i "wskrzeszeni z Nim". Bóg "przywrócił nas do życia" i "darował wszystkie występki". To radykalna przemiana!
Owocem tej nowej egzystencji jest modlitwa "Ojcze"! (Ewangelia). Tylko dzieci Boże mogą zwracać się do Boga "Ojcze". Modlitwa Jezusa jest darem dla ochrzczonych.
Wiara i odwaga Abrahama (I czytanie) zapowiadają postawę dzieci Bożych. Jego wstawiennictwo jest wzorem dla nas, którzy przez chrzest staliśmy się "ludem kapłańskim", wzywani do modlitwy za świat.
Wezwanie: Czy pamiętam o godności dziecka Bożego, otrzymanej na chrzcie? Czy moja modlitwa wyraża tę głęboką relację? Chrzest daje nam prawo i moc, by z ufnością Abrahama i wytrwałością, której uczy Jezus, wołać: "Ojcze!". Niech nasza modlitwa będzie żywym owocem łaski chrztu świętego.
Wspólne elementy wszystkich propozycji:
Centralność modlitwy "Ojcze nasz".
Postawa ufności i wytrwałości w modlitwie.
Obraz Boga jako kochającego i miłosiernego Ojca.
Związek między modlitwą a konkretnym życiem (przebaczenie, potrzeby, wstawiennictwo).
Aktualizacja przesłania do życia słuchaczy.
Wybierz propozycję, która najlepiej odpowiada kontekstowi duszpasterskiemu i Twojemu osobistemu przekazowi. Każda z nich pozwala głęboko zanurzyć słuchaczy w bogactwo Słowa Bożego tej niedzieli.
