Czytania: 2 Sm 5,1-3; Kol 1,12-20; Łk 25,35-43
- Wprowadzenie do Mszy Świętej
Zaproszenie do udziału w Eucharystii jest zaproszeniem do uczestnictwa w Liturgii Królestwa Bożego, gdzie Chrystus Baranek Boży i Król Wszechświata składa Ojcu odwieczną Ofiarę. Aby jednak w tej Ofierze Chrystusa uczestniczyć oczyśćmy najpierw nasze serca z egoizmu i grzechu, ufając Bożemu Miłosierdziu
2 Sm 5,1-3
Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: Oto myśmy kości twoje i ciało. Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyś odbywał wyprawy na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: Ty będziesz pasł mój lud - Izraela, i ty będziesz wodzem nad Izraelem. Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem.
Kol 1,12-20
Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości.
On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie - odpuszczenie grzechów.
On jest obrazem Boga niewidzialnego - Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie.
I On jest Głową Ciała - Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim.
Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego - i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża.
Łk 23,35-43
A lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym. Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie. Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: To jest Król żydowski. Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas. Lecz drugi, karcąc go, rzekł: Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił. I dodał: Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.
Homilia I
Jezu wspomnij na mnie ...
Wiem Panie, że życiem moim nie zasługuję na uczestnictwo w Twoim Królestwie. Wiem, że gdybyś miał mnie osądzać według Twej sprawiedliwości, to na pewno nie byłbym lepszy od łotrów, którzy z Tobą byli ukrzyżowani. Niemniej jednak ufam w Twoje wielkie miłosierdzie i razem z jednym z nich powtarzam w pokorze: "Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa".
Tak bardzo potrzeba nam tej postawy pokory, postawy uznania naszej małości i naszej grzeszności, a tak niewielu chce to uznać, tak wielu w pysze i zarozumiałości z kpiną powtarza za pierwszym łotrem: "Okaż swoją Boska potęgę, jeśli jesteś Mesjaszem, to dokonaj cudu!!” Czemu tyle w nas buty i pychy, czemu tyle zarozumiałości i zadufania, czemu tyle arogancji i pretensji do Boga? Czyżbyśmy byli tak ślepi? Czyżbyśmy nie widzieli naszych grzechów? Czyżbyśmy byli tak bezrozumni i zarozumiali, żeby Boga wystawiać na próbę?
Świat współczesny, rozwój nauki, a szczególnie, rozwój techniki i technologii wpędza nas w samouwielbienie, w samoubóstwienie. Jezus, Król Wszechświata staje się coraz bardziej postacią mitologiczną i bajeczną. To człowiek staje się panem świata, to człowiek -ze swoim rozumem- ten świat podbija i czyni... poddanym, ale i w sposób głupi i nieodpowiedzialny niszczy i dewastuje. Człowiek postawił się w miejscu Boga i.... butnie Bogu się odgraża, wystawia Go na próbę. I co? Jako efekt tej władzy człowieka nad światem mamy zanieczyszczenie na planetarną skalę, niesprawiedliwość społeczną, nędzę milionów ludzi i rażące bogactwo garstki miliarderów. 840 milionów ludzi codziennie głoduje na świecie, dziesiątki tysięcy codziennie umiera z głodu i nędzy, 100 milionów rocznie umiera tylko na malarię, setki tysięcy ginie w niesprawiedliwych wojnach, zamachach i gwałtach... Czyż trzeba więcej jeszcze aby opisać "królestwo człowieka”?...
Jezu, proszę wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do Twego Królestwa.
Homilia II
Dzisiaj, w Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata śpiewamy hymn:
„Idziesz przez wieki, Krwią znaczysz drogę
Twardą od cierpień i bólu.
Krzyż niesiesz ciężki, koisz bólu trwogę.
O Jezu Chryste, nasz Królu.
Czy zdajemy sobie naprawdę sprawę o Kim mowa w tej pieśni?
Najpierw było trzech mędrców ze wschodu, którzy przyszli złożyć hołd Królowi urodzonemu w stajni. A później było 3 lata nauczania o Królestwie Bożym, królestwie miłości, sprawiedliwości i pokoju. I była modlitwa: „przejdź Królestwo Twoje”, którą do dzisiaj powtarzamy, nie wiedząc najczęściej o co prosimy.
I była przypowieść o Królu, który przy końcu świata oddzieli owce od kozłów i osądzi każdego z uczynków miłosierdzia. (Mt 25,31-46)
A później było już tylko coraz gorzej.
Bo później było pytanie Piłata: „czy ty jesteś królem?” i odpowiedź Jezusa „Tak, ja jestem królem, ale królestwo moje nie jest z tego świata. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu.” (J 18,36-37)
A później była korona CIERNIOWA (J 19,2) i trzcina w ręce dla wyszydzanego Króla. I następnie, odpowiedź tłumu na pytanie Piłata co z Nim zrobić? „na krzyż z nim!”. Króla waszego mam ukrzyżować? „Ukrzyżuj go!!!”.
I tabliczka z napisem w języku aramejskim, greckim i po łacinie:
Iesus Nazareus Rex Iudeorum - Jezus Nazarejczyk Król Żydowski.
A w końcu krótki dialog opisany w dzisiejszej Ewangelii i pierwsza kanonizacja dokonana przez samego Króla Wszechświata, „ukrzyżowany z Nim jeden ze złoczyńców rzekł: Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.” (Łk 23,42-43)
Dr James Allan Francis w książce: “The Real Jesus and Other Sermons” wydanej w 1926 napisał:
„Wszystkie armie, które kiedykolwiek maszerowały, wszystkie floty, które kiedykolwiek zbudowano; wszystkie parlamenty, które kiedykolwiek zasiadały, i wszyscy królowie, którzy kiedykolwiek panowali, razem, nie wpłynęli na życie człowieka na tej ziemi tak silnie, jak ten jeden, samotny Król, zawieszony nago, na drzewie krzyża.”
Jezu wspomnij na mnie ...
Wiem Panie, że życiem moim nie zasługuję na uczestnictwo w Twoim Królestwie. Wiem, że gdybyś miał mnie osądzać według Twej sprawiedliwości, to na pewno nie byłbym lepszy od łotrów, którzy z Tobą byli ukrzyżowani. Niemniej jednak ufam w Twoje wielkie miłosierdzie i razem z jednym z nich powtarzam w pokorze: "Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa".
Tak bardzo potrzeba nam tej postawy pokory, postawy uznania naszej małości i naszej grzeszności, a tak niewielu chce to uznać, tak wielu w pysze i zarozumiałości z kpiną powtarza za pierwszym łotrem: "Okaż swoją Boska potęgę, jeśli jesteś Mesjaszem, to dokonaj cudu!!” Czemu tyle w nas buty i pychy, czemu tyle zarozumiałości i zadufania, czemu tyle arogancji i pretensji do Boga? Czyżbyśmy byli tak ślepi? Czyżbyśmy nie widzieli naszych grzechów? Czyżbyśmy byli tak bezrozumni i zarozumiali, żeby Boga wystawiać na próbę?
Świat współczesny, rozwój nauki, a szczególnie, rozwój techniki i technologii wpędza nas w samouwielbienie, w samoubóstwienie. Jezus, Król Wszechświata staje się coraz bardziej postacią mitologiczną i bajeczną. To człowiek staje się panem świata, to człowiek -ze swoim rozumem- ten świat podbija i czyni... poddanym, ale i w sposób głupi i nieodpowiedzialny niszczy i dewastuje. Człowiek postawił się w miejscu Boga i.... butnie Bogu się odgraża, wystawia Go na próbę. I co? Jako efekt tej władzy człowieka nad światem mamy zanieczyszczenie na planetarną skalę, niesprawiedliwość społeczną, nędzę milionów ludzi i rażące bogactwo garstki miliarderów. 840 milionów ludzi codziennie głoduje na świecie, dziesiątki tysięcy codziennie umiera z głodu i nędzy, 100 milionów rocznie umiera tylko na malarię, setki tysięcy ginie w niesprawiedliwych wojnach, zamachach i gwałtach... Czyż trzeba więcej jeszcze aby opisać "królestwo człowieka”?...
Jezu, proszę wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do Twego Królestwa.
Homilia III
W naszym codziennym życiu bardzo często narzekamy na polityków, na rząd, na warunki socjalne i ekonomiczne, i w wielu przypadkach na pewno mamy rację. Nie udają się nam kolejne rządy i kolejne Rzeczypospolite, afera goni aferę, skandal goni skandal, a korupcja korupcję. Oczekujemy i mamy nadzieję, że w końcu ludzie uczciwi i rzetelni zostaną dopuszczeni do władzy, że skończy się prywata polityków, arogancja władzy, buta i zarozumiałość kolejnych rządzących ekip i zwykła ludzka pazerność. Niestety bardzo często zapominamy, że królestwo nasze, do którego jesteśmy powołani nie jest z tego świata i że w tym świecie nie jesteśmy w stanie zrealizować naszych najszczerszych i najbardziej skrytych marzeń o doskonałym systemie politycznym.
W dniu dzisiejszym czcimy Chrystusa Zwycięskiego, Chrystusa, Któremu Ojciec oddał we władanie cały stworzony wszechświat. Nie możemy jednak zapomnieć, że królestwo Chrystusa, Jego władanie i panowanie nie mają nic z ziemskiej arogancji, potęgi, buty i przemocy, nic z ludzkiej polityki, układów i układzików, nic z ludzkiej przebiegłości i politycznej poprawności. Królestwo Chrystusa jest królestwem pokoju, dobroci, sprawiedliwości, miłości i miłosierdzia, królestwem życia wiecznego. Do Królestwa Chrystusowego wchodzą grzesznicy i celnicy, przestępcy (jak ten z dzisiejszej Ewangelii) i jawnogrzesznice. Nie jesteśmy w stanie sobie tego wyobrazić, bo żadne królestwo ziemskie, żaden system władzy w historii ludzkości nie był w stanie zrealizować tych ideałów. Nie jesteśmy w stanie sobie tego wyobrazić i dlatego jest nam to obojętne, nie przywiązujemy do tego Królestwa wagi, żyjemy w naszej poranionej i okaleczonej przez ludzki grzech codzienności, nie myśląc, że cokolwiek może się zmienić. Niby prosimy w Modlitwie Pańskiej: "Ojcze nasz ... przyjdź królestwo Twoje ..." ale jednocześnie nie robimy nic, aby do tego królestwa się przybliżyć, czy wejść. Nie pragniemy jego nadejścia, nie budujemy go w naszym codziennym życiu. Mamy dosyć kłopotów z ujarzmianiem naszej codzienności i budowaniem królestwa ziemskiego. Nie myślimy więc i nie próbujemy urzeczywistniać Królestwa Chrystusowego. A ono przecież nie przyjdzie w sposób magiczny, ono - jak wspomniał sam Jezus- "już jest w nas". My tylko mamy go uczynić realnością, sprawić, aby stało się codzienną rzeczywistością.
Żyjąc na ziemi, w niedoskonałych strukturach ludzkich i w ludzkim królestwie nie możemy jednak zapominać, że nie żyjemy dla ziemi i że nasze ostateczne spełnienie jest gdzie indziej. Nie możemy ograniczać się tylko do ludzkich i przyziemnych realiów. Mamy je transformować i przemieniać, mamy urzeczywistniać Królestwo Chrystusowe, aby ono nadeszło w całej pełni i w całej swej mocy, Mocy Miłości i sprawiedliwości, pokoju i miłosierdzia. A będzie to możliwe tylko wtedy jeśli my sami będziemy te wartości realizować na co dzień w naszych stosunkach z innymi.
Homilia IV
Dziś obchodzimy Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. Kończymy rok liturgiczny i patrzymy na Jezusa, który króluje w sposób inny niż wszystkie władze tego świata. Śpiewamy: „Idziesz przez wieki, Krwią znaczysz drogę... O Jezu Chryste, nasz Królu”. I dobrze, że to śpiewamy, ale trzeba zapytać wprost: czy rozumiemy, o Kim mówimy?
Od samego początku Jezus był Królem, którego świat się nie spodziewał. Pierwsi oddali Mu pokłon mędrcy, którzy znaleźli Go nie w pałacu, ale w stajni. Potem przez trzy lata Jezus mówił o królestwie. Nie o takim, które zwycięża siłą, ale o królestwie miłości, sprawiedliwości i pokoju. Gdy codziennie mówimy „przyjdź Królestwo Twoje”, prosimy o ten właśnie świat. Świat, w którym Bóg ma miejsce w sercu człowieka.
Jezus opowiadał też przypowieść o Królu, który na końcu oddzieli owce od kozłów. Nie według wiedzy, nie według osiągnięć, ale według uczynków miłosierdzia. Bo w tym królestwie króluje dobro, które ma twarz konkretnego człowieka.
A potem przyszła godzina męki. Piłat zapytał: „Czy Ty jesteś królem?”. Jezus odpowiedział spokojnie: „Tak, jestem. Ale moje królestwo nie jest z tego świata”. I za tę prawdę został wyśmiany. Dostał koronę z cierni, trzcinę zamiast berła, a tłum wołał: „Ukrzyżuj Go”. Na krzyżu zawisła tabliczka z tytułem wydanym jak drwina: „Jezus Nazarejczyk Król Żydowski”.
A jednak właśnie tam, w chwili, która wyglądała jak klęska, dokonało się największe zwycięstwo. Właśnie tam Jezus pokazał, że Jego królowanie nie jest władzą nad ludźmi, ale władzą miłości. Miłości, która się nie cofa. Miłości, która przebacza.
W dzisiejszej Ewangelii słyszymy krótki dialog, który wiele mówi o Bogu. Jeden ze złoczyńców szydził i wymagał cudu. Drugi uznał prawdę o sobie i w pokorze poprosił: „Jezu, wspomnij na mnie”. I Jezus odpowiedział słowami, których ten człowiek nie mógł się spodziewać: „Dziś będziesz ze Mną w raju”.
To była pierwsza kanonizacja. Dokonał jej umierający Król, który przez swoją miłość otworzył bramy nieba człowiekowi, który nie miał nic na swoją obronę. Miał tylko skruszone serce.
To słowo „wspomnij” jest ważne także dla nas. Bo każdy z nas ma za sobą sprawy, które odciągają od Boga. Grzechy, zaniedbania, błędy. I prawda jest taka, że nikt z nas nie zasługuje na niebo. Ale Jezus króluje inaczej. Nie według chłodnej sprawiedliwości, ale według miłosierdzia. On nie czeka aż będziemy idealni. Czeka aż będziemy szczerzy.
Tymczasem tak wielu ludzi powtarza dziś słowa pierwszego łotra: „Pokaż swoją moc. Udowodnij, że jesteś Bogiem”. W świecie, który zachłysnął się techniką i postępem, człowiek stawia się na miejscu Boga. Mówi: „poradzę sobie sam”. A gdy popatrzymy na efekty tego panowania człowieka, widać chaos. Zniszczone środowisko, niesprawiedliwość, głód milionów, wojny. To królestwo człowieka bez Boga.
Jezus nie odbiera nikomu wolności. Nie zmusza do wiary. Ale przypomina, że bez Niego świat gubi sens, a człowiek gubi samego siebie.
Dlatego dziś, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, warto powiedzieć z pokorą to jedno zdanie, które wypowiedział łotr: „Jezu, wspomnij na mnie”. Nie jako formułkę, ale jako prawdę. Bo Jezus reaguje na taką modlitwę. Nie odsuwają Go nasze słabości. Odsuwa Go tylko pycha.
Królowanie Jezusa zaczyna się tam, gdzie człowiek otwiera serce. W ciszy, w skrusze, w zaufaniu. I tam dzieje się to, co stało się na Golgocie: z serca, które upada, rodzi się nadzieja.
Dlatego dziś powiedzmy szczerze:
Jezu, wspomnij na mnie. Wspomnij na moją rodzinę, na moje lęki i słabości. Wspomnij na świat, który tak łatwo zapomina o Tobie. I wprowadź nas do Twojego królestwa, gdzie panuje miłość, sprawiedliwość i pokój. Bo tylko Ty jesteś Królem, który nie niszczy, ale daje życie.
- Modlitwa wiernych
Wstęp – W pokornej modlitwie przedstawiajmy Miłosiernemu Ojcu nasze błagania i prośby, ufając zbawczej i oczyszczającej mocy Ofiary Chrystusowej.
- Pasterzom Kościoła Powszechnego: Ojcu Świętemu Franciszkowi, biskupom i kapłanom udzielaj odwagi, męstwa i sił, aby nieustannie przypominali nam o naszym ostatecznym powołaniu i prowadzili Lud Boży do Królestwa Chrystusowego. „Ciebie prosimy”...
- Kościołowi Świętemu posyłaj ustawicznie Ducha Świętego, aby z mocą i miłością głosił nadejście królestwa pokoju, miłości i przebaczenia. „Ciebie prosimy”...
- Oddal od nas wszelkie pokusy zaufania tylko ludzkim strukturom i pokładania nadziei w tylko ludzkich możliwościach, abyśmy nie zostali zwiedzeni mirażami doczesności. „Ciebie prosimy”...
- Tym, którzy oddalili się od Chrystusa daj moc i łaskę nawrócenia, aby co prędzej powrócili do domu Ojca i nie zginęli z nędzy i głodu. „Ciebie prosimy”...
- Wszystkich naszych zmarłych braci i siostry wprowadź do radości życia wiecznego w Królestwie Chrystusa, „Ciebie prosimy”...
Zakończenia - Boże Ojcze, do Którego należy wszelkie stworzenie, Ty uczyniłeś swojego Syna Królem Wszechświata, prosimy okaż swoją Boską potęgę i wprowadź nas do Królestwa Jezusa Chrystusa, abyśmy wraz z Nim żyli w Twojej obecności na wieki wieków. Amen
- Słowo „przed rozesłaniem”
Przez uczestnictwo w Eucharystii przybliżamy się do ostatecznego spełnienia naszego życia w Królestwie Chrystusa. Od nas zależy czy będziemy wnosić w nasze życie codzienne to co sami tutaj otrzymaliśmy.
Pogłębiona
refleksja teologiczna na temat – Jezusa
Chrystusa Króla Wszechświata
trzy
teksty Chrystologiczne
a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga.
Wszystko przez Nie się stało,
a bez Niego nic się nie stało,
co się stało.
W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła.
Prolog ten jest jednym z najważniejszych tekstów chrystologicznych, utożsamiającym Jezusa z odwiecznym Logosem (Słowem), przez które Bóg stwarza świat i które objawia Boga ludzkości.
Oto treść Hymnu o Kenozie (o uniżeniu Chrystusa), pochodząca z
Listu św. Pawła do Filipian (Flp 2, 6–11).
On, istniejąc w postaci Bożej,
nie skorzystał ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem,
lecz ogołocił samego siebie,
przyjąwszy postać sługi,
stając się podobnym do ludzi.
A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka,
uniżył samego siebie,
stając się posłusznym aż do śmierci –
i to śmierci krzyżowej.
Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył
i darował Mu imię
ponad wszelkie imię,
aby na imię Jezusa
zgięło się każde kolano
istot niebieskich i ziemskich i podziemnych.
I aby wszelki język wyznał,
że Jezus Chrystus jest PANEM –
ku chwale Boga Ojca.
Kluczowe
pojęcia:
- Kenoza
(gr. kenosis): Oznacza „ogołocenie” lub „opróżnienie”. Teologicznie odnosi się do
dobrowolnego wyrzeczenia się przez Jezusa chwały i przywilejów boskich, by
przyjąć ludzką naturę i cierpienie.
- Śmierć
krzyżowa: W
czasach rzymskich była to śmierć najbardziej hańbiąca, przeznaczona dla
niewolników i buntowników, co podkreśla głębię uniżenia.
Hymn o pierwszeństwie Chrystusa (nazywany też Hymnem chrystologicznym),
który znajduje się w Liście do Kolosan (Kol 1, 15–20).
Hymn o pierwszeństwie Chrystusa
On
jest obrazem Boga niewidzialnego,
Pierworodnym
wobec każdego stworzenia,
bo
w Nim zostało wszystko stworzone:
i
to, co w niebiosach, i to, co na ziemi,
byty
widzialne i niewidzialne,
czy
Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze.
Wszystko
przez Niego i dla Niego zostało stworzone.
On
jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie.
I
On jest Głową Ciała – Kościoła.
On
jest Początkiem,
Pierworodnym
spośród umarłych,
aby
sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim.
Zechciał
bowiem [Bóg], aby w Nim zamieszkała cała Pełnia,
i
aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą:
przez
Niego – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach,
wprowadziwszy
pokój przez krew Jego krzyża.
Krótki komentarz:
Podczas
gdy hymn z Listu do Filipian (kenoza) pokazuje drogę „z góry w dół” (od Boga do
człowieka), hymn z Listu do Kolosan ukazuje Chrystusa jako Pana wszechświata –
tego, który był przed czasem, przez którego świat powstał i który ten świat
scala.
Zestawienie
tych trzech tekstów – Prologu św. Jana, Hymnu z Listu do Kolosan
i Hymnu z Listu do Filipian – tworzy kompletny, teologiczny obraz
Chrystusa Króla Wszechświata. Nie jest to obraz króla politycznego, lecz kosmicznego Władcy, którego panowanie rozciąga się na
wieczność, stworzenie i historię zbawienia.
Oto
teologiczna synteza oparta na tych trzech filarach:
1.
Król z Prawa Stworzenia (Początek i Logos)
Na podstawie: Prologu J 1 i Kol 1
Teologia
Królowania Chrystusa rozpoczyna się „na początku”. Prolog Janowy („Na początku
było Słowo... i Bogiem było Słowo”) oraz Hymn do Kolosan („On jest obrazem Boga
niewidzialnego...”) ustanawiają fundamentalną prawdę: Jezus jest Królem, ponieważ jest Bogiem i Stwórcą.
Nie
został wybrany w demokratycznym głosowaniu ani nie zdobył władzy siłą. Jego
władza wynika z samej natury bytu. Skoro „wszystko przez Niego i dla Niego
zostało stworzone” (Kol 1), to cały wszechświat – od galaktyk po atomy – jest
Jego własnością. Jako odwieczny Logos (J 1), jest On
sensem i architekturą rzeczywistości. Królowanie Jezusa oznacza tutaj, że świat
nie jest chaosem, lecz Kosmosem – ładem utrzymywanym w istnieniu przez Jego moc
(„Wszystko w Nim ma istnienie” – Kol 1).
2. Król Paradoksu (Kenoza i Służba)
Na podstawie: Flp 2 i J 1
W
tym miejscu następuje dramatyczny zwrot, który odróżnia Chrystusa od ziemskich
monarchów. Prolog Jana mówi: „Słowo stało się ciałem”, a List do Filipian
dopowiada, jak się to stało: przez „ogołocenie” (kenozę).
Władca
Wszechświata nie korzysta ze swojej potęgi, aby panować „nad” ludźmi z
dystansu, lecz „przyjmuje postać sługi” (Flp 2). To jest serce
chrześcijańskiego rozumienia władzy królewskiej: panować znaczy służyć.
Tronem tego Króla staje się Krzyż, a koroną – ciernie.
Teologia
ta pokazuje, że Jezus nie przestał być Królem w chwili męki. Przeciwnie – w
momencie największego uniżenia („posłuszny aż do śmierci”) objawił istotę
Bożego panowania, którą jest Miłość ofiarna. Światłość przyszła do ciemności (J
1), pozwalając się tej ciemności na chwilę ogarnąć, aby rozsadzić ją od środka
mocą zmartwychwstania.
3. Król Pojednania i Chwały (Pantokrator)
Na podstawie: Kol 1 i Flp 2
Finał
tego rozważania to moment wywyższenia. Tekst z Listu do Filipian mówi: „Dlatego
też Bóg Go nad wszystko wywyższył”, a List do Kolosan dodaje cel tego
wszystkiego: „aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą”.
Tytuł
Chrystusa Króla Wszechświata jest tytułem zwycięzcy,
ale nie nad ludźmi, lecz nad grzechem i śmiercią.
·
W wymiarze wertykalnym: Jest On „Głową
Ciała – Kościoła” (Kol 1), łączącą niebo z ziemią.
·
W wymiarze horyzontalnym: Jest Tym,
przed którym „zegnie się każde kolano” (Flp 2).
To
„zgięcie kolan” w teologii Pawłowej nie oznacza niewolniczego upokorzenia
poddanych, lecz uznanie Prawdy. Ostateczne królowanie Chrystusa polega na tym,
że całe stworzenie (istoty niebieskie, ziemskie i podziemne) rozpoznaje w Nim
źródło swojego istnienia i sensu.
Podsumowanie
Zestawiając
te trzy hymny, otrzymujemy obraz tzw. Chrystusa Pantokratora
(Wszechwładcy):
1.
Jest On Alfą (Początkiem) – jako stwórcze
Słowo (J 1, Kol 1).
2.
Jest On Drogą – przez swoje uniżenie i
Krzyż (Flp 2).
3.
Jest On Omegą (Celem) – jako ten, który
wszystko w sobie scala i doprowadza do Ojca (Kol 1, Flp 2).
Jego
królestwo jest zatem „królestwem prawdy i życia, świętości i łaski,
sprawiedliwości, miłości i pokoju” (jak mówi prefacja mszalna dzisiejszej
uroczystości), zakorzenionym w samej strukturze bytu opisanego przez te
trzy natchnione teksty.
Tekst
liturgiczny – homilia.
Królestwo inne niż wszystkie
Kończymy kolejny rok liturgiczny. To moment, w którym Kościół zaprasza nas, byśmy podnieśli wzrok i spojrzeli na Tego, który jest Alfą i Omegą, Początkiem i Końcem – na Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Być może, słysząc słowo „król”, nasza wyobraźnia podsuwa nam obrazy potęgi, złotych tronów, armii i politycznych wpływów. Jednak Ewangelia, którą czytamy w tę uroczystość, prowadzi nas w zupełnie inne miejsce. Nie do pałacu, ale na Golgotę. Nie na tron chwały, ale na Krzyż
To właśnie tam, pośród bólu i odrzucenia, objawia się najgłębsza prawda o królowaniu Boga. Jezus nie panuje, używając siły czy przymusu. Jego władza nie polega na dominacji, która miażdży, lecz na miłości, która ocala. Nad Jego głową widnieje napis: „To jest król żydowski”. Dla żołnierzy i gapiów był to powód do drwin, okrutny żart. Dla nas, ludzi wiary, jest to najważniejsza deklaracja tożsamości Boga. On jest Królem, który zamiast zabierać życie swoim poddanym, oddaje za nich swoje własne.
Patrząc na Ukrzyżowanego, widzimy paradoks, który jest sercem chrześcijaństwa. Właśnie wtedy, gdy po ludzku Jezus wydaje się najbardziej bezradny – przybity do drzewa hańby – dokonuje czynu o największej mocy w historii świata: otwiera niebo dla grzesznika. Wzruszająca scena z dobrym łotrem, który w tradycji zyskał imię Dyzma, pokazuje nam, jak działa to Królestwo. Złoczyńca ten nie prosi o zdjęcie z krzyża, o ratunek doczesny czy cudowne uzdrowienie. On prosi o coś znacznie ważniejszego – o obecność i pamięć:
„Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa” (Łk 23, 42).
To proste zdanie jest aktem wielkiej wiary. Łotr dostrzega Króla w skazańcu. I otrzymuje odpowiedź, która przekracza wszelkie oczekiwania: „Dziś ze Mną będziesz w raju”. Słowo „dziś” jest kluczowe. Królestwo Bożego Miłosierdzia nie jest tylko obietnicą odległej przyszłości. Ono dzieje się „dziś” – w każdym momencie, gdy człowiek z pokorą uznaje swoją słabość i zwraca się do Chrystusa.
Teologia uczy nas, że panowanie Chrystusa ma wymiar kosmiczny – jak pisał św. Paweł, w Nim „wszystko zostało stworzone” i w Nim „wszystko ma istnienie”. On scala wszechświat. Ale ten kosmiczny Król pragnie panować przede wszystkim w mikro-świecie naszego serca. Jego królestwo to przestrzeń prawdy, pokoju i łaski, którą musimy dobrowolnie przyjąć. Nie można być poddanym tego Króla z przymusu, jedynie z miłości.
Uroczystość ta jest dla nas pytaniem: co tak naprawdę rządzi moim życiem? Czy są to moje lęki, ambicje, opinia innych ludzi, czy może jednak cicha, ale pewna obecność Chrystusa? Papież Pius XI, ustanawiając to święto w encyklice Quas Primas, przypominał, że królowanie Jezusa musi przeniknąć każdą sferę ludzkiego bytu, nie pozostając jedynie teoretyczną ideą:
„Trzeba więc, by [Chrystus] królował w umyśle człowieka [...]. Trzeba, by królował w woli [...]. Trzeba, by królował w sercu, które, wzgardziwszy pożądliwościami, ma Boga nade wszystko miłować i do Niego jedynie należeć” (Pius XI, Encyklika Quas Primas, 33).
Niech
ten ostatni akord roku liturgicznego będzie dla nas zaproszeniem do odnowienia
przymierza z naszym Królem. Nie musimy być doskonali, by do Niego przyjść –
wystarczy, że jak dobry łotr, uznamy naszą potrzebę miłosierdzia i z ufnością
powierzymy Mu naszą historię. On czeka, by także i nam powiedzieć swoje królewskie
słowo: „Będziesz ze Mną”. To jest jedyne panowanie, które daje prawdziwą
wolność.
