Iz 8:23b-9:-3
W
dawniejszych czasach upokorzył Pan krainę Zabulona i krainę Neftalego, za to w
przyszłości chwałą okryje drogę do morza, wiodącą przez Jordan, krainę
pogańską. Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad
mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś
wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują we żniwa, jak się weselą
przy podziale łupu. Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo i drążek na jego ramieniu,
pręt jego ciemięzcy jak w dniu porażki Madianitów.
1Kor
1:10-13.17
A przeto
upominam was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście byli
zgodni, i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej
myśli. Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają
się między wami spory. Myślę o tym, co każdy z was mówi: Ja jestem Pawła, a ja
Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa. Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż
Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni? Nie
posłał mnie Chrystus, abym chrzcił, lecz abym głosił Ewangelię, i to nie w
mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża.
Mt 4:12-23
Gdy Jezus
posłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak
Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu Zabulona i
Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: Ziemia Zabulona i
ziemia Neftalegou, Droga morska, Zajordanie, Galilea pogan! Lud, który siedział
w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci
światło wzeszło. Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: Nawracajcie się, albowiem
bliskie jest królestwo niebieskie. Gdy Jezus przechodził obok Jeziora
Galilejskiego, ujrzał dwóch braci: Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego,
Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich:
Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi. Oni natychmiast zostawili sieci
i poszli za Nim. A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci,
Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem
naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź
i ojca i poszli za Nim. I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych
synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie
słabości wśród ludu.
Cokolwiek uczyniliście …
Kiedy
Chrystus przyszedł z Dobrą Nowiną na ziemię ludzie rzeczywiście widzieli w Nim
kogoś, kto był dobry, po prostu dobry na co dzień i nie po to, aby Go inni widzieli
i chwalili. On widział cierpienie ludzi chorych, potrzeby ludzi ubogich i
głodnych, On nie musiał być proszony, błagany, nagabywany. Miał oczy zawsze
otwarte na potrzeby ludzi i uzdrawiając, lecząc, karmiąc, czyniąc dobro nie
robił nikomu łaski, nie wynosił się, nie poniżał nikogo i nie upokarzał.
Rzeczywiście kiedy On przechodził przez ziemię, mieszkańcom kraju mroków zabłysło
światło (Mt 4,16).
Ewangelia, którą On głosił jest rzeczywiście Dobrą Nowiną o zbawieniu, o
wyzwoleniu człowieka. Ewangelia przez Niego głoszona była poparta czynem, Jego
dobrym działaniem, Jego dobrocią i miłością do człowieka, która wyrażała się
nie w słowach, ale w czynach. On wyzwalał człowieka, przynosząc mu dobrą
nowinę, czynił go wolnym przez najprostsze dobre czyny.
A jak jest z
nami? Czy my postępujemy drogą Mistrza? Czasami głosimy piękne słowa o miłości,
głosimy Dobrą
Nowinę ubogim i jesteśmy przekonani, że naśladujemy Chrystusa. Ale nasze postępowanie
nie idzie w parze z naszymi słowami. Jesteśmy ślepi na potrzeby ludzi ubogich.
Dajemy się prosić i błagać, każemy innym czekać na naszą dobroć i łaskawość.
Czasami udajemy, że nie widzimy. Czasami jesteśmy rzeczywiście ślepi i
zapatrzeni tylko w siebie, widzimy tylko nasze własne sprawy i interesy.
Czasami lekceważymy sobie innych i nie zwracamy uwagi na ich potrzeby, na ich
biedę, bo mamy tyle innych spraw na głowie, bo jesteśmy tacy zapracowani, tacy
zabiegani, tacy zajęci. Jeśli już jesteśmy dobrzy, to często po to, aby nas
inni widzieli i chwalili. Jeśli już jesteśmy dobrzy, to robimy to ostentacyjnie
i na pokaz. Jezus przeszedł przez ziemię dobrze czyniąc. A ponadto mówił
wprost: Cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych mnie to uczyniliście. ale też : Czegokolwiek nie uczyniliście jednemu
z tych braci moich najmniejszych tego i mnie nie uczyniliście. Czy ja idę przez ziemię śladami
Chrystusa, czyniąc dobrze? Bez proszenia, bez łaski, bez wielkich słów i nie na
pokaz?
Czy nie
lekceważę sobie człowieka stojącego nieraz obok i czekającego na moją pomoc, bo
jestem taki zajęty… SOBĄ?
Whatever you did ...
When Christ came with good news to
the earth people actually saw in him someone who was good, just good, good in
every day life, and not so that others saw him and praised. He saw the
suffering of the sick, the needs of the poor and hungry, he does not have to be
asked, begged or hounded. His eyes were always open to the needs of the people
and healing, helping, feeding, doing good to anyone who was in need, do not
humiliate anyone and not neglected. Indeed, when he passed through the land, to
the people of the country the gloom a light has shone (Matthew 4:16). The
Gospel that he preached is indeed good news of salvation, liberation of man.
Gospel preached by Him was supported by His deeds, His good action, His
kindness and love for man, which was expressed not in words but in deeds. He
liberated man, bringing to people the good news, He did it free by simple good
deeds.
And how is it with us? Do we follow
our Master? Sometimes we speak beautiful words about love, preach the Good News
to the poor, and we are confident that we imitate Christ. But our actions do
not go hand in hand with our words. We are blind to the needs of the poor. We
give but we wait to asked and pleaded, we tell others to wait for our goodness
and kindness. Sometimes we pretend that we do not see. Sometimes we are really
blind and just gazing at each other, we see only our own affairs and interests.
Sometimes we neglect bothers and the others. We do not pay attention to their
needs, their poverty, because we have so many other things to worry about,
because we're so busy, so busy. If we're good, it is often so that to be seen
by others and to be praised. If we're good, we do it so ostentatiously as a
kind of a show. Jesus went through the land doing good. And he spoke bluntly:
Whatever you did for one of these least brothers of mine you did it to me. But
also: Whatever you did not do for one of these least brothers of mine you did
not do it to me. Do I go through the life in the footsteps of Christ, doing
good? Without asking, without playing "graciousness", without big
words and not on to bee seen and applauded?
Do not underestimate a man
standing next to you, and sometimes waiting for your help, because you are so
busy ... To much concern about YOURSELF?
