Iz 62,1-5
Przez wzgląd na Syjon nie umilknę, przez wzgląd na Jerozolimę nie spocznę, dopóki jej sprawiedliwość nie błyśnie jak zorza i zbawienie jej nie zapłonie jak pochodnia. Wówczas narody ujrzą twą sprawiedliwość i chwałę twoją wszyscy królowie. I nazwą cię nowym imieniem, które usta Pana oznaczą. Będziesz prześliczną koroną w rękach Pana, królewskim diademem w dłoni twego Boga. Nie będą więcej mówić o tobie "Porzucona", o krainie twej już nie powiedzą "Spustoszona". Raczej cię nazwą "Moje w niej upodobanie", a krainę twoją "Poślubiona". Albowiem spodobałaś się Panu i twoja kraina otrzyma męża. Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy ciebie poślubi i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje.
1Kor 12,4-11
Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce.
J 2,1-12
Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: Nie mają już wina. Jezus Jej odpowiedział: Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja? Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie. Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Rzekł do nich Jezus: Napełnijcie stągwie wodą! I napełnili je aż po brzegi. Potem do nich powiedział: Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu! Oni zaś zanieśli. A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem — nie wiedział bowiem, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli — przywołał pana młodego i powiedział do niego: Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory. Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. Następnie On, Jego Matka, bracia i uczniowie Jego udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni.
Cud w Kanie Galilejskiej
Przez cud w kanie Galilejskiej Chrystus objawia nam nie tylko swoją boską naturę i pochodzenie, ale być może także prawdę o naszej, ludzkiej naturze sprzed grzechu pierworodnego. Cudowne przemienienie wody w wino, a później rozmnożenie chleba, liczne uzdrowienia, wskrzeszenie Łazarza, młodzieńca z Naim i córki Jaira, uciszenie burzy na morzu ... Wszystkie te cuda są na pewno objawieniem Boskiej mocy Chrystusa, Jego Synostwa Bożego. W nich ukazuje się pełnia władzy Chrystusa nad światem, nad materią, nad życiem. W nich jednak chyba pokazuje Chrystus również, co utracił człowiek przez grzech pierworodny i do czego ostatecznie jest powołany.
Kiedy Bóg stworzył świat, oddał całą naturę pod władzę człowieka. Natura stała się poddana człowiekowi w całej rozciągłości wraz z przykazaniem „czyńcie sobie ziemię poddaną”. Natura była człowiekowi przyjazna i poddana, a człowiek uczestniczył w Boskim dziele stworzenia z radością twórcy. To dopiero nieszczęście grzechu pierworodnego uczyniło naturę nieprzyjazną człowiekowi, musiał on ją ujarzmiać i wydobywać z niej pokarm „w pocie czoła”. Praca stała się ciężarem, natura przestała być i nie jest już podległa człowiekowi. Chrystus więc w swoich cudach pokazuje również na czym polega -między innymi- synostwo Boże.
Ale jest w tym cudzie przemienienia wody w wino również coś bardzo ludzkiego, coś bardzo swojskiego. Chrystus, Syn Boży, druga Osoba Trójcy Świętej nie stroni i nie odżegnuje się od "małych, ludzkich kłopotów". On uczestniczy w ludzkiej radości, dzieli ludzkie smutki i próbuje im zaradzić. Nie jest Bogiem dalekim i wyniosłym, odległym i nieczułym na małe ludzkie problemy.
Jest w tym wydarzeniu jeszcze jeden wzruszający moment. To Matka zwraca Synowi uwagę na kłopot gospodarzy wesela. To Matka –niejako- namawia swojego Syna do nadzwyczajnej interwencji. To Ona zauważyła zakłopotane gospodarzy i w sposób naturalny zwraca się do Syna o pomoc. Przecież jest On Bogiem, jest Panem Nieba i ziemi, przecież On na pewno potrafi zaradzić kłopotliwej sytuacji ...
I jeszcze jedno, Jej słowa: "Zróbcie cokolwiek On wam każe ...". Gdybyśmy tylko posłuchali Jej rady i robili to, co Jej Syn nam każe ...
Warto z uwagą wczytać się w ten fragment ewangelii według św. Jana. Jest tam tak wiele lekcji dla nas, tak wiele wątków i tak wiele mądrości ...
Kilka sugestii homiletycznych na II Niedzielę w ciągu roku C, nawiązujących do tekstów biblijnych i hasła Roku Jubileuszowego 2025 – „Pielgrzymi nadziei”:
1. Bóg jako Oblubieniec – Obraz nadziei i odnowy (Iz 62,1-5)
Kluczowe myśli:
- Prorok Izajasz ukazuje Boga jako oblubieńca, który z miłością odnawia i wywyższa swój lud. Porzucona i spustoszona ziemia zostaje nazwana "Poślubiona" i "Moje w niej upodobanie".
- W Roku Jubileuszowym można podkreślić, że pielgrzymka nadziei prowadzi ku pełni komunii z Bogiem – oblubieńcem, który kocha nas bezwarunkowo.
Refleksja:
- Jakie obszary naszego życia mogą wydawać się "porzucone" lub "spustoszone"? Czy wierzymy, że Bóg jest gotów uczynić z nich „prześliczną koronę”?
- Hasło „Pielgrzymi nadziei” zachęca do wyruszenia w drogę wiary i zawierzenia Bogu jako temu, który daje nową tożsamość.
2. Wspólnota darów Ducha Świętego jako pielgrzymowanie we wspólnocie (1 Kor 12,4-11)
Kluczowe myśli:
- Św. Paweł przypomina, że Duch Święty udziela różnych darów dla wspólnego dobra, co wskazuje na komplementarność i jedność w różnorodności.
- Rok Jubileuszowy inspiruje do głębszego zrozumienia, że każdy pielgrzym wnosi coś unikalnego w wędrówkę Kościoła.
Refleksja:
- Jakie dary i talenty rozpoznajemy w naszej wspólnocie? Czy potrafimy je dostrzegać i wykorzystywać ku wzajemnemu zbudowaniu?
- W pielgrzymce nadziei podkreślamy współdziałanie, gdzie Duch Święty prowadzi nas do jedności mimo różnorodności.
3. Wesele w Kanie – początek pielgrzymki wiary (J 2,1-12)
Kluczowe myśli:
- Pierwszy znak Jezusa to przemiana wody w wino, która objawia Jego chwałę i zapowiada wypełnienie nowego przymierza.
- Maria jest przewodniczką w pielgrzymce wiary – jej słowa: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” wskazują na całkowite zaufanie wobec Jezusa.
Refleksja:
- Czy dostrzegamy, że Bóg może działać cudownie w codziennych, prostych sytuacjach naszego życia?
- Hasło „Pielgrzymi nadziei” można odczytać jako wezwanie do odkrywania, że każdy dzień jest okazją do objawiania chwały Bożej.
4. Pielgrzymi nadziei – życie jako droga do uczty weselnej
Kluczowe wątki:
- Teksty biblijne wskazują na wizję życia jako pielgrzymki ku ostatecznej uczcie weselnej w niebie.
- Chrześcijanin jest pielgrzymem nadziei, który w każdym wydarzeniu szuka znaków Bożej obecności i łaski.
Zastosowanie:
- W homilii można podkreślić, że Jubileusz to czas na duchową odnowę, powrót do źródeł wiary i zaufania w Boże prowadzenie.
- Zachęta do kontemplacji działania Ducha Świętego w codzienności oraz odkrywania nadziei tam, gdzie zdaje się jej brakować.
Przykładowe wezwania do działania:
- Rozpocznijmy tydzień od modlitwy o umocnienie w darach Ducha Świętego, by nasze życie stawało się świadectwem jedności i nadziei.
- Otwórzmy się na Boże działanie w zwyczajnych sytuacjach, dostrzegając w nich przestrzeń na cuda.
- Rozważmy, jakie kroki możemy podjąć, by jako wspólnota parafialna być znakiem nadziei dla innych.
Podsumowanie: Teksty biblijne II Niedzieli zwykłej przypominają, że Bóg towarzyszy swojemu ludowi jako Oblubieniec, Duch Święty obdarza nas potrzebnymi darami, a Jezus zaprasza do uczty weselnej wiary. Rok Jubileuszowy „Pielgrzymi nadziei” zachęca do pielgrzymowania ku pełni życia w Bogu.
Sugestie homiletyczne na II Niedzielę w ciągu roku C z uwzględnieniem Roku Jubileuszowego 2025 – „Pielgrzymi nadziei”:
1. Objawienie Chrystusa jako Syna Bożego i pełni człowieczeństwa
Tekst przewodni: J 2,1-12
Kluczowe myśli:
- Wesele w Kanie Galilejskiej to początek objawienia chwały Chrystusa – pierwszego znaku Jego boskiej natury i misji. Jezus ukazuje swoją władzę nad światem materialnym, przypominając o pierwotnym porządku stworzenia.
- Chrystus nie tylko wskazuje na swoją boskość, ale także objawia, co człowiek utracił przez grzech pierworodny – harmonię z naturą i uczestnictwo w Bożym planie stwórczym.
- Cud przemiany wody w wino staje się zapowiedzią odnowy świata i ostatecznego odkupienia.
Refleksja:
- Czy jako „pielgrzymi nadziei” pamiętamy, że nasza droga prowadzi do odnowienia wszystkiego w Chrystusie?
- Chrystus nie odrzuca naszych codziennych spraw – czy zapraszamy Go do naszych zwykłych, ludzkich radości i trosk?
2. Maryja jako wzór wiary i przewodniczka pielgrzymów nadziei
Tekst przewodni: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5)
Kluczowe myśli:
- Maryja dostrzega ludzkie potrzeby i wstawia się za ludźmi u swojego Syna. Jej wstawiennictwo przypomina, że Bóg zawsze zwraca uwagę na naszą sytuację.
- Jej słowa „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” są uniwersalnym wezwaniem do posłuszeństwa Jezusowi, który prowadzi do pełni życia.
- W kontekście Roku Jubileuszowego warto zauważyć, że Maryja jest matką pielgrzymów – przewodniczką wskazującą drogę do nadziei i radości życia w Bogu.
Refleksja:
- Jakie miejsca w naszym życiu wymagają interwencji Chrystusa? Czy potrafimy zaufać Jego słowom?
- Czy jako „pielgrzymi nadziei” podążamy za radą Maryi, by całkowicie zawierzyć się Bogu?
3. Pielgrzymowanie w wierze jako odnowa relacji z Bogiem i stworzeniem
Teksty przewodnie: J 2,1-12; Iz 62,1-5
Kluczowe myśli:
- Wesele w Kanie przypomina o naszej pielgrzymce wiary – drodze, która prowadzi od braku (woda) do pełni (wino). Bóg nie tylko uzupełnia nasze potrzeby, ale przemienia nasze życie, wprowadzając nas na drogę pełnej radości.
- Izajasz ukazuje obraz relacji Boga z Jego ludem jako oblubieńca z oblubienicą. To wezwanie do odnowienia przymierza z Bogiem i zrozumienia naszej wartości w Jego oczach.
- Rok Jubileuszowy podkreśla konieczność spojrzenia na życie jako na wędrówkę ku odnowie – duchowej, moralnej i społecznej.
Refleksja:
- Czy potrafimy dostrzec znaki Bożej obecności w naszym codziennym życiu?
- Czy nasze życie jest „pielgrzymką nadziei”, która prowadzi ku pełni komunii z Bogiem?
4. Przemiana jako temat centralny Roku Jubileuszowego
Tekst przewodni: „Cud przemienienia wody w wino”
Kluczowe myśli:
- Przemiana wody w wino wskazuje na Bożą zdolność przemiany najprostszych rzeczy w coś wyjątkowego. W kontekście Jubileuszu to obraz duchowej odnowy, do której jesteśmy wezwani.
- Jubileusz to czas przemiany, powrotu do Boga i doświadczenia Jego miłosierdzia.
Refleksja:
- Czy wierzymy, że Bóg może przemienić nasze życie?
- Jak możemy w Roku Jubileuszowym odpowiedzieć na wezwanie do nawrócenia i przemiany?
5. Radość jako znak obecności Boga
Tekst przewodni: „Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino” (J 2,10)
Kluczowe myśli:
- Chrystus przynosi radość i pełnię życia, która przewyższa nasze oczekiwania. Wesele w Kanie przypomina, że Bóg chce naszego szczęścia, a nie ograniczeń.
- Rok Jubileuszowy to zaproszenie do doświadczenia radości pielgrzymowania – odkrycia, że obecność Boga w naszym życiu daje prawdziwe spełnienie.
Refleksja:
- Czy w naszej pielgrzymce nadziei potrafimy cieszyć się obecnością Boga i dziękować za Jego dary?
- Jak możemy dzielić się Bożą radością z innymi?
Propozycje do zastosowania:
- Zachęta do osobistego nawrócenia i odkrycia „nowego wina” w życiu codziennym.
- Promowanie aktywnego uczestnictwa w wydarzeniach Roku Jubileuszowego jako przestrzeni doświadczenia Bożej obecności.
- Pogłębianie relacji z Maryją jako przewodniczką na drodze wiary.
Podsumowanie:
Cud w Kanie Galilejskiej to początek objawienia Chrystusa, który ukazuje swoje bóstwo, ale także bliskość wobec ludzkich potrzeb. Teksty liturgiczne II Niedzieli w ciągu roku przypominają, że życie jest pielgrzymką nadziei – drogą ku przemianie i odnowie w Chrystusie. Rok Jubileuszowy to szczególny czas, by pozwolić Bogu przemieniać naszą codzienność.
