Liturgia Słowa:
I czytanie: Rdz 15,5-12.17-18
Psalm resp.: Ps 26(27), 1. 7-8. 9. 13-14 (R.: por 1a )
II czytanie: Flp 3,17-4,1
Werset: Łk9,35
Ewangelia: Łk 9,28-36
Rdz 15,5-12.17-18
I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo. Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę. Potem zaś rzekł do niego: Ja jestem Pan, który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego, aby ci dać ten oto kraj na własność. A na to Abram: O Panie, mój Boże, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam go na własność? Wtedy Pan rzekł: Wybierz dla Mnie trzyletnią jałowicę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a nadto synogarlicę i gołębicę. Wybrawszy to wszystko, Abram poprzerąbywał je wzdłuż na połowy i przerąbane części ułożył jedną naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał. Kiedy zaś do tego mięsa zaczęło zlatywać się ptactwo drapieżne, Abram je odpędził. A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność. A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jakby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między tymi połowami zwierząt. Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat,
Flp 3,17-4,1
Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas. Wielu bowiem postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego, o których często wam mówiłem, a teraz mówię z płaczem. Ich losem – zagłada, ich bogiem – brzuch, a chwała – w tym, czego winni się wstydzić. To ci, których dążenia są przyziemne. Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować. Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię – radości i chwało moja! – tak stójcie mocno w Panu, umiłowani!
Łk 9,28-36
W jakieś osiem dni po tych mowach wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwóch mężów, stojących przy Nim. Gdy oni odchodzili od Niego, Piotr rzekł do Jezusa: Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, zjawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy [tamci] weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie! W chwili, gdy odezwał się ten głos, Jezus znalazł się sam. A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie oznajmiali o tym, co widzieli.
Przemienienie na Górze Tabor
Można patrzeć i nie widzieć, można słuchać i nie słyszeć, można słyszeć i widzieć, a mimo to być ślepym i głuchym wewnętrznie na to, co się widzi i słyszy. I tak jest chyba w wypadku wielu współczesnych zobojętniałych chrześcijan. Tak chyba zresztą było i w wypadku Apostołów; Piotra, Jana i Jakuba, którzy byli przecież świadkami niezwykłego wydarzenia, widzieli i słyszeli, a przecież nie zrozumieli i nie rozumieli jeszcze bardzo długo. „Dobrze, że tu jesteśmy…” – mówi Piotr w zachwycie. „Zostańmy tutaj, bo tak nam tu dobrze„. Jakże wielu chrześcijan dzisiejszych szuka w religii tylko takich właśnie zachwytów i uniesień? Ale kiedy przychodzą chwile próby ich wiary, kiedy trzeba zdać egzamin moralny z głębi tego, w co wierzą, to tak szybko zapominają o zachwytach i są zdziwieni, uciekają, odchodzą, jak Piotr w czasie męki i ukrzyżowania.
Można patrzeć i nie widzieć, można słuchać i nie słyszeć, można być ślepym i głuchym wewnętrznie… I dlatego może trzeba abyśmy zrozumieli, co chce nam powiedzieć Bóg Ojciec w słowach: „To jest Syn mój wybrany, Jego słuchajcie„. Chrystus ma nam na pewno coś do powiedzenia i to na pewno coś głębszego i bardziej substancjalnego, niż tylko powierzchowne zachwyty i uniesienia. Chce nam mówić o miłości, ale o miłości wymagającej i nie sentymentalnej, chce mówić o przebaczeniu i o zbawieniu, ale nie na siłę i wbrew woli człowieka, chce być przyjacielem i bratem, ale nie narzucającym się i raczej szanującym wolność ludzkiego wyboru. Chce nam powiedzieć o niebie i tam nas doprowadzić, ale nie w sposób naiwny i czułostkowy. Chce nas zaprowadzić z Góry Tabor – góry przemienienia na Górę Kalwarię. Bo tylko tamtędy wiedzie droga do Góry Wniebowstąpienia, do zbawienia i szczęścia wiecznego. Czy jestem na to gotowy? Piotr był zachwycony na Górze Przemienienia, ale nieobecny na Kalwarii… Musiał jednak i on przejść swoją Kalwarię, aby zostać już na zawsze ze swoim Mistrzem… Góra przemienienia to tylko etap, tak jak i Kalwaria, i warto o tym pamiętać w chwilach uniesień, ale i w chwilach prób i doświadczeń.
II Niedziela Wielkiego Postu
– Kazanie Pasyjne na II Niedzielę Wielkiego Postu
oto jestem …
Bóg tak głęboko wchodzi w historię człowieka, że staje się jednym z nas (1Tm 2:5). A robi to nie dla siebie, nie po to, że Jemu jest to potrzebne, ale dla człowieka. On nie tylko stał się jednym z nas, On stał się, On nadal jest dla nas. Ta bliskość i obecność Boga wyraża się szczególnie w drugim dzisiejszym czytaniu, ale -na dobrą sprawę- całe Pismo Św. jest historią Boga, który jest z człowiekiem i dla człowieka. Kiedy Chrystus na górze Tabor objawia swoją boskość, to czyni to także dla człowieka, chcąc przygotować swoich uczniów na chwilę ostatecznej próby, ale zarazem pokazać, że oto Bóg jest z człowiekiem.
Pozostaje jednak pytanie: „Czy ja jestem z i dla Boga? Czy jak Abraham potrafię w ekstremalnych warunkach zaufać Bogu do końca i odpowiedzieć –jak on, ojciec wierzących- oto jestem? To bycie Boga z i dla człowieka wyraziło się najpełniej w męce i śmierci Chrystusa na Krzyżu. Tutaj Bóg poszedł niejako „na całość”. Tutaj pokazał, jak bardzo jest z nami i dla nas.
A ze strony człowieka, jaką mamy odpowiedź? Mamy Abrahama, z jego dwukrotnym „oto jestem”, mamy Samuela z jego „oto jestem przecież mnie wołałeś” (1 Sm 3:4), mamy Izajasza i jego słowa „oto jestem, poślij mnie” (Iz 6:8) i mamy Maryję z Jej pełnym zaufania „fiat, oto ja służebnica Pańska” (Łk 1:38). Czy nie warto zadać sobie pytania: „A ja? Gdzie ja jestem? Dla kogo lub dla czego jestem? Po co ostatecznie żyję?” Bo bardzo często tylko pozornie jestem, choć w rzeczywistości tylko wegetuję walcząc nawet z samym sobą.
Św. Paweł mówi: „Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?” (Rz 8:31) No właśnie, Bóg na pewno jest ze mną, tylko że ja sam mogę być przeciwko sobie, jeśli na Boże wołanie nie odpowiadam jak Abraham, jak Samuel, jak Izajasz, jak Maryja „oto jestem”.
HOMILIA 1: Przemienienie – zaproszenie do głębszej wiary
Główna myśl: Przemienienie na Górze Tabor uczy nas, że wiara to nie tylko chwile zachwytu, ale także droga, która prowadzi przez trudności i cierpienie.
1. Patrzeć, ale nie widzieć – słuchać, ale nie słyszeć
- Apostołowie doświadczyli niezwykłego widzenia: Jezus przemienił się przed nimi, ukazując swoją chwałę.
- Piotr w zachwycie mówi: „Dobrze, że tu jesteśmy” i chce zatrzymać ten moment, nie rozumiejąc jeszcze, że to tylko zapowiedź przyszłych wydarzeń.
- Wielu współczesnych chrześcijan również szuka w religii jedynie pięknych uniesień, zapominając, że wiara wymaga także podjęcia krzyża.
2. „Jego słuchajcie” – wezwanie do głębokiej relacji z Jezusem
- Bóg Ojciec kieruje do uczniów ważne słowa: „To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie”.
- Jezus nie przychodzi, by dać uczniom chwilowy zachwyt, ale by ich przygotować na to, co ma nadejść: Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie.
- Przemienienie jest zaproszeniem do przemiany serca – do słuchania Jezusa nie tylko wtedy, gdy mówi rzeczy miłe, ale także gdy wzywa do trudnych decyzji.
3. Z Taboru na Kalwarię – prawdziwa droga wiary
- Piotr chciał zostać na Górze Tabor, ale to nie tam dokonało się zbawienie. Jezus prowadzi uczniów dalej – na Kalwarię.
- W życiu także mamy „chwile Taboru” – momenty radości, ale także „Kalwarię” – doświadczenia cierpienia, zwątpienia i trudności.
- Piotr, który na Taborze był pełen entuzjazmu, na Kalwarii ucieka i zapiera się Jezusa. To pokazuje, że łatwo być wiernym w chwilach łaski, ale prawdziwa wiara dojrzewa w próbach.
4. Zastosowanie – czy jestem gotowy przejść swoją drogę?
- Czy moja wiara opiera się tylko na pięknych emocjach, czy potrafię zaufać Bogu także w trudnych momentach?
- Czy słucham Jezusa i pozwalam Mu prowadzić mnie drogą, którą On wybrał?
- Czy jestem gotowy powiedzieć: „Panie, jestem gotów iść za Tobą, nawet jeśli droga prowadzi przez krzyż”?
Podsumowanie:
Przemienienie to nie tylko objawienie chwały, ale także wezwanie do przemiany serca. Nie zatrzymujmy się na chwilowych zachwytach – idźmy za Jezusem aż do Kalwarii, bo tylko tamtędy wiedzie droga do zmartwychwstania.
HOMILIA 2: „Oto jestem” – odpowiedź na Boże wołanie
Główna myśl: Bóg jest z człowiekiem, ale czy człowiek jest z Bogiem?
1. Bóg, który jest dla człowieka
- Cała historia zbawienia pokazuje, że Bóg jest z nami: od przymierza z Abrahamem, przez Mojżesza i proroków, aż po wcielenie Jezusa.
- Przemienienie na Górze Tabor jest kolejnym dowodem na to, że Jezus chce umocnić swoich uczniów – nie dla własnej chwały, ale dla ich dobra.
- Św. Paweł przypomina nam: „Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?” (Rz 8,31).
2. Czy ja jestem z Bogiem?
- Abraham w obliczu Bożego wezwania odpowiada: „Oto jestem”.
- Samuel, słysząc głos Boga, mówi: „Mów, Panie, bo sługa Twój słucha”.
- Maryja przy zwiastowaniu wypowiada pełne zawierzenia „Oto ja służebnica Pańska”.
- A jaka jest moja odpowiedź? Czy jestem gotów odpowiedzieć Bogu: „Oto jestem”?
3. Nie tylko obecność, ale zaangażowanie
- Można formalnie należeć do Kościoła, ale w rzeczywistości być daleko od Boga.
- Wiara nie polega tylko na „byciu” w Kościele, ale na zaangażowaniu się w relację z Bogiem i drugim człowiekiem.
- Przykładem są Apostołowie – na Górze Tabor byli blisko Jezusa, ale czy byli z Nim, gdy szedł na krzyż?
- Podobnie i my – czy jesteśmy wierni tylko w chwilach duchowych uniesień, czy także w codziennych trudnościach?
4. Zastosowanie – moje „oto jestem”
- Czy w moim życiu duchowym jestem aktywny i zaangażowany, czy tylko „wegetuję”?
- Jak mogę bardziej zaufać Bogu i odpowiedzieć na Jego wezwanie?
- Jakie konkretne kroki mogę podjąć w tym Wielkim Poście, aby moje „oto jestem” było autentyczne?
Podsumowanie:
Bóg jest z nami – zawsze, nie tylko w chwilach chwały, ale także w trudach życia. Przemienienie na Taborze przypomina, że Jezus przygotowuje nas na doświadczenie Kalwarii, ale także na zmartwychwstanie. Niech nasza odpowiedź na Jego miłość będzie jak odpowiedź Abrahama, Samuela i Maryi: „Oto jestem”.
Podsumowanie obu homilii:
- Pierwsza homilia koncentruje się na przemienieniu jako etapie drogi, który prowadzi przez cierpienie do chwały.
- Druga homilia skupia się na osobistej odpowiedzi człowieka na Boże wezwanie: czy jestem gotowy powiedzieć Bogu „oto jestem”?
Wielki Post to czas nawrócenia – czas, by nie tylko patrzeć, ale naprawdę widzieć, nie tylko słuchać, ale naprawdę usłyszeć głos Boga. 
Oto kilka konspektów homilii na Drugą Niedzielę Wielkiego Postu w roku C, opartych na podanych czytaniach:
1. Przymierze, które prowadzi do chwały
Główna myśl: Bóg zawiera z człowiekiem przymierze, które prowadzi do przemiany i chwały.
- I czytanie (Rdz 15,5-12.17-18): Bóg zawiera przymierze z Abrahamem, dając mu obietnicę licznego potomstwa i ziemi. Jest to zapowiedź większego przymierza – w Jezusie Chrystusie.
- Ewangelia (Łk 9,28-36): Przemienienie Pańskie jako zapowiedź chwały Zmartwychwstania. Jezus objawia się uczniom w chwale, potwierdzając swoją misję.
- Zastosowanie: Wielki Post to czas refleksji nad naszą wiernością przymierzu z Bogiem. Czy ufamy Jego obietnicom tak, jak Abraham? Czy idziemy drogą, którą wskazuje Chrystus?
2. Wiara przemienia nasze życie
Główna myśl: Prawdziwa wiara przemienia nasze życie i przygotowuje na spotkanie z Bogiem.
- I czytanie (Rdz 15,5-12.17-18): Abraham uwierzył Bogu, mimo że nie widział jeszcze spełnienia obietnicy. Wiara prowadzi go do zawarcia przymierza.
- II czytanie (Flp 3,17-4,1): Św. Paweł wzywa do naśladowania Chrystusa i odrzucenia przyziemnych dążeń. Nasza ojczyzna jest w niebie.
- Ewangelia (Łk 9,28-36): Apostołowie przeżywają chwilę przemienienia, ale jeszcze nie rozumieją jej głębi. Jezus przygotowuje ich na przyszłe wydarzenia.
- Zastosowanie: Jak nasza wiara wpływa na codzienne decyzje? Czy ufamy Bogu w chwilach ciemności, jak Abraham? Czy żyjemy jako obywatele nieba?
3. Droga przez krzyż do chwały
Główna myśl: Chwała Boża objawia się przez krzyż, a nie przez unikanie trudności.
- I czytanie (Rdz 15,5-12.17-18): Abraham doświadcza ciemności i lęku, zanim Bóg zawiera z nim przymierze. Każda obietnica Boża wymaga cierpliwości i wytrwałości.
- II czytanie (Flp 3,17-4,1): Św. Paweł przestrzega przed „wrogami krzyża”, którzy myślą tylko o doczesności. Chwała przychodzi przez krzyż, a nie przez wygodę.
- Ewangelia (Łk 9,28-36): Uczniowie chcą zatrzymać chwilę chwały na górze Tabor, ale Jezus schodzi z nimi w dół – ku męce i krzyżowi.
- Zastosowanie: Wielki Post to czas podjęcia trudów i wyrzeczeń. Czy jesteśmy gotowi iść za Jezusem także wtedy, gdy droga prowadzi przez cierpienie?
4. Słuchajcie Jezusa – On prowadzi do zbawienia
Główna myśl: W świecie pełnym różnych głosów trzeba słuchać Jezusa, który prowadzi nas do prawdziwej chwały.
- I czytanie (Rdz 15,5-12.17-18): Abraham słucha Boga i przyjmuje Jego obietnicę.
- II czytanie (Flp 3,17-4,1): Paweł wskazuje, że nie wszyscy idą drogą Ewangelii. Niektórzy wybierają łatwiejsze rozwiązania, ale prawdziwa chwała jest w niebie.
- Ewangelia (Łk 9,28-36): Na górze Tabor Bóg Ojciec mówi: „To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!”. To wezwanie dla każdego z nas.
- Zastosowanie: Jakie głosy kierują naszym życiem? Czy słuchamy Boga, czy bardziej opinii świata? Jak pogłębić naszą relację z Jezusem?
Każdy z tych konspektów można rozwinąć w zależności od konkretnej wspólnoty i jej potrzeb. Wielki Post to czas przemiany, dlatego warto podkreślić temat drogi wiary, posłuszeństwa Bogu i przygotowania na Paschę.
